Η εισβολή της Τουρκίας στη Συρία φαίνεται ότι κλείνει τον πρώτο κύκλο της. Ο Ερντογάν πέτυχε το στόχο του. Ελέγχει μια ζώνη μέσα στο συριακό έδαφος και εδραιώνει την εικόνα της περιφερειακής δύναμης για την Τουρκία. Μιας δύναμης που μπορεί να συνεννοηθεί τόσο με τις ΗΠΑ όσο και με τη Ρωσία, που μπορεί να κάνει πολέμους σε ξένα εδάφη και που μπορεί να επιβάλει τα συμφέροντα της ακόμη και όταν αυτά είναι αντίθετα με το διεθνές δίκαιο.
Το τι θα κάνει από δω και πέρα ο Ερντογάν είναι ζητούμενο. Σίγουρα πέτυχε τον πρώτο του στόχο που ήταν η δημιουργία της ζώνης ασφαλείας. Φαίνεται ότι πέτυχε και τον ουσιαστικό του που ήταν ο «στραγγαλισμός» των Κούρδων. Χαμένοι πια ανάμεσα σε Τούρκους, Σύριους, Ρώσους και εγκαταλελειμμένοι από τους Αμερικανούς οι Κούρδοι για μια ακόμη φορά παρά το αίμα που έχυσαν δε θα καταφέρουν να δημιουργήσουν το δικό τους κράτος.
Παράλληλα ο Ερντογάν εξασφάλισε και μια καλή θέση στο τραπέζι του παζαριού για την επόμενη μέρα της περιοχής. Όχι ότι δεν την είχε ήδη. Αλλά τώρα με τον έλεγχο εδαφών έχει πιο πολλά να διαπραγματευτεί. Πρόκειται για το κλασικό μοντέλο της Τουρκίας που κάποιοι φοβούνται ότι μεθοδεύει και για το Αιγαίο…
Βέβαια ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Με τη στήριξη – για μια ακόμα φορά – του αμερικανού προέδρου Τραμπ κατέστη ο πραγματικός κυρίαρχος της περιοχής. Αυτός που ορίζει την τύχη της αλλά και τις ισορροπίες κατά πως τον βολεύουν. Οι Αμερικανοί – ο Τραμπ για την ακρίβεια – εμφάνισαν το χειρότερο πρόσωπο τους. Και γεωστρατηγικά, αλλά και επικοινωνιακά. Ο Τραμπ έδειξε ξανά πόσο υποτιμά την κοινή γνώμη παίζοντας το φτηνά κωμικό παιγνίδι του «κάνω ότι θέλω κάτω από το τραπέζι και φωνάζω για το αντίθετο». Δηλαδή σας κοροϊδεύω όλους μπρος στα μάτια σας!
Μένει το Ισραήλ. Με την εσωτερική πολιτική του αστάθεια δεν μπόρεσε να διαδραματίσει το ρόλο που θα ήθελε.
Συμπέρασμα; Ο Ερντογάν επέβαλε το συμφέρον του. Για πού θα βάλει πλώρη τώρα;
