Για δεύτερη φορά-η πρώτη ήταν το σχέδιο Ανάν το 2004- επιχειρείται «λύση» του Κυπριακού. Και βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά γιατί αυτή η φόρμουλα που προωθείται ως λύση δεν έχει όμοια της πουθενά στον κόσμο, επιχειρείται σε μια φάση που η Τουρκία αισθάνεται και λειτουργεί ως πολύ ισχυρότερη από την Ελλάδα ενώ η Κύπρος βρίσκεται ακόμη υπό το σοκ της οικονομικής κρίσης που πέρασε.
Βέβαια όσοι επενδύουν σε αυτή τη λύση βασίζουν τις ελπίδες τους στον πρόεδρο Αναστασιάδη που και το 2004 είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν που μετά απέρριψε ο Κυπριακός λαός.
Την όποια λύση –ΑΝ υπάρξει ευτυχής κατάληξη των συνομιλιών- θα πρέπει να την εγκρίνουν με δημοψήφισμα οι πολίτες των δύο πλευρών. Και σε αυτούς που θα πάρουν την τελική απόφαση θα πρέπει να εξηγηθεί πόσο λογικό και βιώσιμο είναι να υπάρχει εναλλάξ προεδρεία ή να δίνεται «λύση» αλλά να εξακολουθούν να υπάρχουν εκτοπισμένοι.
Πάντως σε κάθε ανάγνωση των λεπτομερειών της συμφωνίας όπως αυτές σήμερα τίθενται στο τραπέζι διαπιστώνεται ότι η τουρκική πλευρά έχει κάθε λόγο να την επιδιώκει. Μόνο το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μέλος της Ε.Ε. και λόγω της εναλλάξ προεδρίας και των δύο θα υπάρχει περίοδος που τουρκοκύπριος ίσως προεδρεύει της Ε.Ε. σημαίνει πολλά για το σουλτάνο…