Είναι σύνηθες τέτοιες μέρες να λέμε ότι ο χρόνος που έρχεται θα είναι ορόσημο, θα φέρει αλλαγές, ανατροπές κλπ κλπ…

Όμως ειδικά για το 2014 ίσως θα πρέπει να αναλογιστούμε πως αυτά τα κοινότυπα μπορεί να αποδειχθούν αληθινά. Οι ευρωεκλογές του Μάιου σύμφωνα με έως τώρα δεδομένα θα στείλουν για πρώτη φορά ένα μήνυμα ευρωσκεπτικισμού. Ειδικά από τις χώρες του νότου, αλλά όχι μόνο από αυτές, αναμένεται να αναδειχθεί η απογοήτευση και ο προβληματισμός. Η Ευρώπη που ζούμε δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε ούτε αυτή που μας υποσχέθηκαν οι εμπνευστές της.
Δεν παράγει ευημερία, αίσθημα δικαίου και ενιαία οικονομία.

Παράγει ανισότητες, καταπίεση, εκμετάλλευση και ύφεση. Και όποιος πιστεύει ότι η ηγέτιδα δύναμη της η Γερμανία πρόκειται να αλλάξει στρατηγική μετά από ένα τέτοιο αποτέλεσμα μάλλον πλανάται.

Η Γερμανία θα συνεχίσει ακριβώς την ίδια πορεία θέλοντας να προσαρμόσει τους πάντες στα δικά της δεδομένα. Και όσο περνά ο καιρός θα το κάνει εντονότερα. Έτσι μοιραία το σημερινό μοντέλο θα καταρρεύσει. Και αυτό το αποδεικνύει η ιστορία.
Ποιο θα είναι το επόμενο ίσως ακόμη να είναι απρόβλεπτο. ‘Η ίσως να κρύβεται στη νέα δομή του κόσμου μας. Αυτού του κόσμου που πια δεν ορίζεται όπως παλαιότερα από τη γεωγραφία, αλλά από το πραγματικό κοινό συμφέρον και την κοινή αντίληψη.

Οι ήπειροι αποτελούσαν όριο και εντός τους διαμορφώνονταν είτε ομόσπονδα κράτη είτε ενώσεις κρατών. Μήπως έφτασε η ώρα αυτό να ανατραπεί? Οι αποστάσεις δεν αποτελούν πια εμπόδιο. Η παγκοσμιοποίηση και η ταχύτητα μετάδοσης της πληροφορίας αλλά και οι σύγχρονες μεταφορές τις εκμηδενίζουν.
Μήπως για παράδειγμα πολλοί από τους λαούς της ευρύτερης λεκάνης της Μεσογείου και από τη βόρεια αλλά και από τη νότια πλευρά της έχουν πιο πολλά κοινά συμφέροντα από ότι τα σημερινά κράτη του συνόλου της Ε.Ε.;

Μήπως η Γερμανία και οι δορυφόροι της αποτελούν ένα ξένο και ανταγωνιστικό σώμα σε σχέση με την Ελλάδα την Ισπανία την Κύπρο, το Ισραήλ, την Αίγυπτο, την Τουρκία και τις άλλες χώρες του νότου;
Προφανώς υπάρχουν χαοτικές διαφορές ανάμεσα στα παραπάνω κράτη. Θρησκευτικές, ιστορικές ακόμη και εδαφικές. Αλλά μήπως ακριβώς αυτές οι διαφορές θα μπορούσαν να αποτελέσουν γέφυρες και όρια σεβασμού ώστε και οι εθνικές ταυτότητες αλλά και ανεξαρτησία να διατηρηθεί αλλά και ευημερία να παραχθεί?
Τα παραπάνω δεν αποτελούν πρόταση. Είναι μόνο σκέψεις μπροστά στο αδιέξοδο που διαφαίνεται. Και θα διατυπωθούν πολλές ακόμη. Από αυτές της Ευρώπης των δύο ταχυτήτων, των δύο νομισμάτων και ένας θεός ξέρει πόσες ακόμη.

Και ο χρόνος που ξεκινά θα ανοίξει αυτές τις συζητήσεις γιατί θα το επιβάλλουν οι λαοί της ΕΕ.

Ζούμε το μεταίχμιο…