Ο τρόπος και η ταχύτητα που τα όλα τα κόμματα του σημερινού πολιτικού σκηνικού κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο είναι ίσως η εξήγηση για την αποστροφή που εμφανίζει προς αυτά μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος παρ’ ότι βρισκόμαστε μόλις ένα μήνα πριν από μια διπλή εκλογική αναμέτρηση.

Πρωταθλητής στα λάθη εμφανίζεται για την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα χρόνια προβλήματα πολυγλωσσίας και μωσαϊκού απόψεων από την εποχή του…4% δεν ξεπεράστηκαν. Ακόμη δίνει την εσωτερική μάχη ευρώ- δραχμής, ακόμη κάποιοι κρατούν «αριστερόμετρο» και η συνολική του εικόνα απέχει πολύ από αυτήν ενός ενιαίου κόμματος που μπορεί να εκφράσει μια αξιόπιστη κυβερνητική λύση σε μια δύσκολή για τον τόπο στιγμή.

Αν μετά το τελευταίο συνέδριο που αυτοδιαλύθηκαν οι συνιστώσες ετέθη ο στόχος της ενιαίας γραμμής μάλλον θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι αυτός δεν επετεύχθη.

Στη ΝΔ τα προβλήματα είναι επίσης υπαρκτά. Η περίπτωση Μπαλτάκου ήταν η πιο κραυγαλέα χωρίς να είναι και η μόνη. Οι πολλοί αντάρτες στις περιφερειακές εκλογές που η κεντρική διοίκηση του κόμματος δεν κατάφερε να εκλέξει ίσως θολώσουν την εικόνα νίκης που έχει στοχεύσει για την πρώτη Κυριακή των εκλογών ώστε να δημιουργήσει συσπείρωση για την κάλπη των ευρωεκλογών. Έτσι αν π.χ. οι «επίσημοι» υποψήφιοι που επέλεξε στην περιφέρεια Αττικής και το δήμο Αθηναίων δεν καταφέρουν να περάσουν στο δεύτερο γύρο θα καταγραφούν ως αποτυχία.

Στο ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ αλλά και τους ΑΝ.ΕΛ. η κατάσταση εμφανίζεται οριακή. Δεν κατάφεραν να εξασφαλίσουν στις ευρωλίστες τους πρόσωπα που θα άλλαζαν το σε βάρος τους δημοσκοπικό κλίμα ενώ οι θέσεις και ο πολιτικός τους ρόλος ειδικά των δύο πρώτων παραμένουν θολοί.
Το «ποτάμι» αναζητά ακόμα θέσεις και πολιτικό λόγο.

Το ΚΚΕ παραμένει συνεπές στις σκληρές θέσεις του που όμως δεν πείθουν μεγαλύτερο αριθμό πολιτών από τη συνήθη εκλογική του δύναμη. Όλα τα παραπάνω δημιουργούν κλίμα Μαΐου του 2012. Τότε που οι κάλπες έδωσαν ένα απολύτως απρόβλεπτο και σοκαριστικό αποτέλεσμα.