Όπως σε κάθε νέα αρχή έτσι και αυτή την πρωτοχρονιά χτίζουμε ελπίδα.

Την έχουμε απόλυτη ανάγκη αυτή την κατασκευή. Και τώρα τελευταία οι αφορμές για να τη βιώσουμε είναι ελάχιστες.

Έτσι είτε από συνήθεια ,είτε από επιθυμία ευχόμαστε. Ελπίζουμε ότι κάτι καλύτερο μπορεί να φέρει αυτός ο νέος ημερολογιακός κύκλος.
Μόνο που όσο η κρίση συνεχίζεται και…εδραιώνεται γίνεται όλο και σαφέστερο ότι αν ελπίδα είναι να ξαναγυρίσουμε στα παλιά δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί.
Φαίνεται όλο και πιο καθαρά ότι πρέπει να αλλάξουμε. Να δούμε γύρω μας τον υπόλοιπο κόσμο, τους πολίτες στις χώρες της Ευρώπης, και να μην υιοθετήσουμε μόνο όσα μας βολεύουν, αλλά και κάποια που τώρα μας απωθούν.

Το 2013 θα είναι το έτος που το λεγόμενο “κοινωνικό κράτος” θα καταρρεύσει πλήρως. Παιδεία, υγεία, πρόνοια και όλες οι σχετικές δημόσιες δράσεις που κατά το παρελθόν στο όνομα τους έγιναν τεράστιες σπατάλες και απάτες, τώρα δεν θα μπορούν να καλύψουν ούτε αυτούς που τις έχουν απόλυτη ανάγκη.

Γιατί τους πόρους τους θα τους ρουφά το σπάταλο, απέραντο αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο κράτος.
Το 2013 είναι ίσως η τελευταία μας ευκαιρία. Να αποφασίσουμε κόντρα στο λαϊκισμό αυτών που αντιδρούν και υπόσχονται επιστροφή στο καταστροφικό παρελθόν ότι πρέπει να αλλάξουμε.
Αλλά να αλλάξουμε πραγματικά και όχι μόνο συγκυριακά.

Ναι πρέπει να μειώσουμε το δημόσιο σε όλα. Και να του δώσουμε το ρόλο που έχει σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Του ελεγκτή. Όχι του μπαταχτσή και αναξιοκρατικού εργοδότη.
Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει από πριν να προσδιορίσουμε τους νέους κανόνες λειτουργίας του και όχι να το μειώσουμε μόνο και μόνο για να απαλλαγούμε από κρατικά έξοδα που σήμερα είναι αβάσταχτα.
Δε χρειάζονται απολύσεις. Χρειάζονται νέοι κανόνες και νέος ρόλος για το κράτος. Και όταν τους φτιάξουμε να δούμε αν περισσεύουν και κάποιοι και τότε ας αποφασίσουμε τι θα τους κάνουμε.

Γιατί όταν θέλεις να χτίσεις κάτι νέο πρέπει πρώτα να το σχεδιάσεις.

Και το σχέδιο πρέπει να είναι απλό και ίδιο για όλους. Κοινοί κανόνες.

Θέλουμε λιγότερες εφορίες, πολεοδομίες επιτροπές κλπ κλπ.

Και περισσότερο έλεγχο στην τήρηση των νόμων και των αποφάσεων.

Γιατί στην Ελλάδα τόσα χρόνια το κάνουμε…ανάποδα για να εξυπηρετούμε τη διαφθορά. Και αυτή την αναποδιά την έχουμε θεσμοθετήσει. Εδώ οι πολίτες δε φοβούνται την εφαρμογή των νόμων. Γιατί ποτέ δεν ελέγχονται αφού δεν υπάρχουν ελεγκτές. Φοβούνται και υπολογίζουν μόνο την επιτροπή που θα τους δώσει την άδεια. Το “χαρτί”. Αυτή που λειτουργεί με μια πανσπερμία νόμων και εγκυκλίων ώστε όλα να απαγορεύονται και όλα να επιτρέπονται αρκεί να υπάρχει το…κατάλληλο κλειδί. Και όλα τα παραπάνω μόνο για τη στιγμή που θα “βγει το χαρτί”. Μετά αφού κανείς δεν ελέγχει όλα…αλλάζουν!
Αν όμως υπάρχει δίκαιο δε χρειάζεται… κλειδί. Αντίθετα αν υπάρχουν παράθυρα και …εξαιρέσεις τότε το κλειδί γίνεται η μόνη λύση. Και το κέντρο δεν είναι πια ο νόμος αλλά η απόφαση του κρατικού υπαλλήλου.

Με το αζημίωτο φυσικά.

Και αν υπάρχει έλεγχος οι κανόνες δε θα αφορούν τη στιγμή αλλά το διηνεκές. Γιατί σε τακτά διαστήματα κάποιος θα ελέγχει και όταν εντοπίζει παραβάσεις θα επιβάλει με διαφανή και μη ανατρέψιμο τρόπο τη δέουσα ποινή.

Αν οι κανόνες απλοποιηθούν και το κράτος ρίξει το βάρος του στον έλεγχο όλα θα γίνουν διαφορετικά. Απλά ,φιλικά και σαφή.

Και κυρίως…φθηνότερα.

Θέλουμε;

Τολμάμε να θίξουμε αυτούς που τόσα χρόνια “τα πιάνουν” θεσμοθετημένα;

Αν η κυβέρνηση το επιθυμεί ας το κάνει.

Αλλιώς ας ανακυκλώσει το πρόβλημα με μερικές…εφεδρείες!