Δεν είμαι από τους λάτρεις των ταινιών του Θ. Αγγελόπουλου.
Όμως ο θάνατος του με έκανε να συνειδητοποιήσω το εύρος της παγκόσμιας αναγνώρισης που είχε το έργο του.
Ο Αγγελόπουλος έβαλε τους δικούς του κανόνες. Πήγε κόντρα στην τάση του αμερικανικού κινηματογράφου με τον οποίο έχουμε μεγαλώσει και εθιστεί.
Πήγε κόντρα στην ταχύτητα και τη δύναμη των σκηνών. Στην καταιγιστική δράση και τα εντυπωσιακά εφέ.
Στις δικές του ταινίες προλαβαίνεις να σκεφτείς αυτό που βλέπεις και όχι να κρατάς την ανάσα σου από τον καταιγισμό της εναλλαγής.
Προλάβαινες να καταλάβεις τη μελαγχολία, τη θλίψη, τη μουσική τις εκφράσεις των προσώπων.
Αυτός ο πεισματάρης Έλληνας επέμεινε στο δικό του τρόπο και κατάφερε να γράψει τη δική του ιστορία και τους δικούς του κανόνες.
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς που παρέδωσαν τη χώρα αμαχητί στο ΔΝΤ επιμένοντας πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Ο Αγγελόπουλος τον βρήκε τον άλλο δρόμο. Και τον άνοιξε.
Μόνη φορά που άλλαξε τη σκηνοθετική του μανιέρα ήταν η χθεσινή. Ο θάνατος του. Αυτόν τον γύρισε γρήγορα. Και κοφτά.
Αλλά πάντα όρθιος και πάνω στο “γύρισμα”.
Όπως θα ήθελε να φύγει ο κάθε μεγάλος δημιουργός.
Και σήμερα που διάβασα και είδα όσα λένε γι’ αυτόν ένιωσα κάτι που είχα πολύ καιρό να νιώσω.
Ένιωσα ξανά περήφανος για την Ελλάδα.