Ψηλά στον Παρνασσό υπάρχει μια απόκρημνη κορυφή. Τη λένε Γεροντόβραχο.
Ψηλά στον Παρνασσό υπάρχει μια απόκρημνη κορυφή. Τη λένε Γεροντόβραχο. Πήρε το όνομα αυτό γιατί σύμφωνα με το θρύλο – αλλά και με βάση ιστορικά δεδομένα – επί αιώνες οι ηλικιωμένοι ανέβαιναν εκεί και αυτοκτονούσαν για να μη γίνονται βάρος στις κοινωνίες.
Κι όσους δεν μπορούσαν ν’ ανεβούν μόνοι τους, τους πήγαιναν ως την κορυφή οι συγγενείς τους.
Ο σύγχρονος Γεροντόβραχος δεν είναι πια στον Παρνασσό. Είναι σε κάθε γωνιά και κάθε διαμέρισμα της μεγάλης πόλης. Και μπορεί να γίνει και Νιόβραχος.
Παίρνω αφορμή από το δραματικό περιστατικό στα Βριλήσσια. Ένας ενενηντάχρονος που φρόντιζε την κατάκοιτη γυναίκα του, την κόρη, και την εγγονή του, άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα Αλτσχάϊμερ. Κατάλαβε πως από στήριγμα για όλους θα γίνει το μεγάλο βάρος. Και πήρε την απόφαση. Σκότωσε τη γυναίκα του που υπεραγαπούσε και αυτοκτόνησε. Ακόμα και στο σημείωμα που άφησε κραύγαζε την αγωνία του για όλους. Με κορύφωση στην εγγονή του.
“Προσοχή σχολάει στις 12 και μισή”, έγραψε.”Να πάει η κόρη μου να πάρει το παιδί από το σχολείο”.Ηταν μια από τις καθημερινές δουλειές που έκανε εκείνος με θρησκευτική ευλάβεια.
Το χρέος του. Που το κουβάλησε και μετα θάνατον.
Αλλά πως είναι δυνατό να λέμε ότι ζούμε σε μια ανθρώπινη κοινωνία, σε ένα πολιτισμένο τόπο, όταν γεμίζουν ακόμα οι…”Γεροντόβραχοι”; Οταν ένας αγωνιστής της ζωής που νιώθει ότι λυγίζει, αντί να βρει επιτέλους κι αυτός κάποιον να τον φροντίσει,”φεύγει” για να μη γίνει βάρος;
Παράγουμε ανθρώπους που αισθάνονται περιττοί. Και έχουμε όλοι ευθύνη γι’ αυτό. Το κράτος πρόνοιας έχει καταντήσει ανέκδοτο για τους πολλούς, και πηγή μεγάλης κερδοσκοπίας για τους λίγους.
Κι αυτή είναι η μια όψη του προβλήματος. Φοβάμαι ότι η κρίση που ζούμε θα δημιουργήσει και “Νιόβραχους”.
Νέοι άνθρωποι με σπουδές, πτυχία, όνειρα και ικανότητες μένουν χρόνια στα “αζήτητα”.
Άλλοι, χάνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους από επιχειρήσεις που κλείνουν ή κάνουν απολύσεις και νιώθουν ότι περνούν στο περιθώριο. Δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός στήριξης και αξιοποίησης τους. Δεν υπάρχει καμιά πρόνοια για την τύχη τους. Και κυρίως δεν δημιουργεί κανένα όραμα η σημερινή Ελλάδα.
Μας λείπει όσο ποτέ αυτό που μας στέρησαν αυτοί που μας κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια.
Η ελπίδα…