Η επιδημία του κορονοϊού ενέσκηψε σαν τυφώνας από το πουθενά.
Επηρεάζει τα πάντα στη ζωή μας. Και δοκιμάζει ανελέητα αρχές δομές και αξίες.
Σε κάθε μας ενέργεια, σε κάθε απλή καθημερινή κίνηση ή συνήθεια, στα πιο αυτονόητα, πρέπει πια να αλλάξουμε πολλά.
Από το να πάμε στη δουλειά μας, να μείνουμε σε αυτή, να επικοινωνήσουμε με τους συναδέλφους μας, να βγούμε έξω για ψώνια ή φαγητό αλλά και να έρθουμε σε επαφή με τους οικείους μας στο σπίτι, πρέπει πια να είμαστε προσεκτικοί. Επιφυλακτικοί ως και καχύποπτοι.
Για ταξίδια επαγγελματικά ή αναψυχής δε γίνεται λόγος! Έχει δηλαδή αλλάξει εκ βάθρων ο τρόπος ζωής μας. Έχει πληγεί η ουσία του πολιτισμού και της ύπαρξης μας. Η ελευθερία μας.
Ο κορονοϊός έχει στερήσει μεγάλο μέρος αυτού του θεμελίου λίθου του δυτικού κόσμου. Και μας έχει δείξει με τον πιο σαφή τρόπο την άμεση σχέση ελευθερίας-υγείας.
Τέτοιου μεγέθους επιδημία δεν είχαμε ζήσει μεταπολεμικά. Τη βλέπαμε μόνο σε σενάρια ταινιών ή προφητικών ντοκιμαντέρ που τα θεωρούσαμε υπερβολικά.
Ωστόσο η επιδημία θα περάσει. Ως τότε δεν πρέπει να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε και να μεταβληθούμε σε «μοναχικούς λύκους». Επιδημία είναι και θα περάσει!
Αλλά ακόμη και μετά την αποδρομή της, αυτή η επιδημία θα σημαδέψει τη ζωή μας. Μοιάζει σαν τους δίδυμους πύργους. Τίποτα δε θα είναι ίδιο πια…