O Μιλτιάδης Εβερτ ήταν από κάθε άποψη ένας διαφορετικός πολιτικός. Είχε μια ευθύτητα σπάνια έως και άγνωστη για αυτό το χώρο. Και ήταν αυτή που αντιστάθμιζε την έλλειψη ιδεολογικού βάθους και κατάρτησης που κουβαλούσε.

Οταν μιλούσες μαζί του σε κέρδιζε. Δε σου προκαλούσε δέος,ούτε και σεβασμό. Σου “έβγαζε” μια ζεστασιά και μιά μπέσα μοναδική. Είχε ένα δικό του τρόπο να αντιλαμβάνεται και να ερμηνεύει τα πράγματα. Πρακτικά. Με το ένστικτο. Οχι με την ανάλυση. Αυτό το ένστικτο τον έκανε αρχηγό στη Ν.Δ. Και η αδυναμία στην ανάλυση του στέρησε την πρωθυπουργία.

Ποτέ δεν κατάφερα να απαντήσω στο ερώτημα αν θα ήταν καλύτερα για τον τόπο να είχε γίνει πρωθυπουργός ένας τέτοιος πολιτικός. Οπως αποδείχθηκε, η Ελλάδα το ’96 χρειαζόταν το Σημίτη. Αλλά αν ο Εβερτ κατάφερνε ποτέ να γίνει ο ηγέτης της χώρας θα ήταν πολύ διαφορετικός από όλους τους άλλους. Γιατί μιλούσε, σκεφτόταν και δρούσε με όρους αντισυμβατικούς για το χώρο του. Ηταν ο συντηρητικός που από ένστικτο έκανε τη βαθειά προοδευτική κίνηση να ανοίξει την ελευθερη ραδιοφωνία. Και είχε τη σοφία να επιλέξει αριστερούς-τότε- δημοσιογράφους όταν έστηνε τον αντάρτικο 9’84 πηγαίνοντας κόντρα στη σκληρή εκλογική του πελατεία.

Ξεκίνησε ως ρηχός εκφραστής της λαικής δεξιάς.Κατέληξε ως ο σεβαστός από όλο το πολιτικό φάσμα έντιμος πολιτικός.

Καλό σου ταξίδι Μίλτο. Ηταν τύχη για μένα η γνωριμία μας. Γιατί έζησα από κοντά ένα πολιτικό που δεν ήταν σαν τους άλλους.