Η κατάσταση με την Τουρκία είναι όντως ανησυχητική. Πάνω από 50 χρόνια οι γείτονες μας προετοιμάζονται για όσα συμβαίνουν σήμερα. Ξέρουν ότι στο Αιγαίο υπάρχει φυσικό αέριο και πετρέλαιο. Και από τη δεκαετία του ’70 σταθερά και μεθοδικά θέτουν θέματα και γκριζάρουν ζώνες ώστε όταν φτάσει η στιγμή της εκμετάλλευσης να διεκδικήσουν μερίδιο.
Και αυτή ώρα έφτασε. Γνωρίζουν καλά ότι αν δε το κάνουν τώρα δεν θα μπορέσουν να το κάνουν ποτέ. Γιατί όταν αρχίσει η άντληση θα είναι αργά. Και δυστυχώς αυτή η χρονική στιγμή συμπίπτει με την αρχή του τέλους του Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος αισθάνεται ότι η παντοκρατορία του κλονίζεται και είναι αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να αποτρέψει αυτό το ενδεχόμενο.
Θέλει να μείνει στην ιστορία ως αυτός που μεγάλωσε την Τουρκία. Και τώρα κινδυνεύει να δει «στη βάρδια του» τη δημιουργία κουρδικού κράτους και τον αποκλεισμό του από τις έρευνες στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ταυτόχρονα στην ευρύτερη περιοχή η κατάσταση αποσταθεροποιείται με την Τουρκία να συμμετέχει έμμεσα ή άμεσα σε κάθε έκφανση της. Ο Ερντογάν ακροβατεί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ρωσία για να αποτρέψει την ίδρυση κουρδικού κράτους και την επέκταση ή έστω την επιρροή του στην επόμενη μέρα της μαρτυρικής Συρίας. Βλέπει επίσης την κρίση ΗΠΑ – Ιράν ως ένα ακόμη πεδίο που μπορεί να πιέσει. Έχει διαρρήξει τη σχέση του με το Ισραήλ αλλά και την ΕΕ.
Μόνος ακροβατεί σε ένα σχοινί έτοιμο να σπάσει και δε θα διστάσει προ ουδενός αν θεωρήσει ότι θα του δώσει έστω και πρόσκαιρη διέξοδο. Γι’ αυτό και είναι επικίνδυνος.
Μόνη λύση για την Ελλάδα είναι η αποφασιστικότητα και η χάραξη εθνικής στρατηγικής. Το έκανε με επιτυχία η Κύπρος.
Ας το κάνουμε και εμείς για να αποτρέψουμε –ή έστω να μειώσουμε- τον κίνδυνο άρα και τη ζημιά.