Τι είναι άραγε αυτό που κάνει κάθε υπουργό Παιδείας από τη μεταπολίτευση και μετά να θέλει να κάνει τη δική του μεταρρύθμιση στην παιδεία αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις κάνει μια… τρύπα στο νερό;
Και τι είναι αυτό που κάνει κάθε κυβέρνηση δεξιά, κεντρώα ή αριστερή τα τελευταία 40 χρόνια να συντηρεί ένα αναχρονιστικό εκπαιδευτικό σύστημα, έρμαιο συμφερόντων και μην κάνει το αυτονόητο για την παιδεία; Αυτό δηλαδή που κάνουν ΟΛΕΣ οι άλλες πολιτισμένες χώρες;
Στην εκπαίδευση έχει διαπραχθεί το μεγαλύτερο έγκλημα από τη μεταπολίτευση και μετά. Μεγαλύτερο και από αυτό της οικονομίας. Φτιάξαμε και συντηρούμε ένα παρανοϊκό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια που παράγει υποψήφιους-ρομπότ παπαγαλίας για να γιγαντώνεται η παραπαιδεία. Κάναμε τα πανεπιστήμια χώρους εγκληματικότητας συντηρώντας το αναχρονιστικό «άσυλο» που μετατράπηκε σε ασπίδα για κάθε λογής παραβατικότητα. Και τους στερούμε τη δυνατότητα να επιλέγουν τα ίδια τους φοιτητές τους. Και για να μη μπορεί τίποτα να διαταράξει αυτό το έγκλημα απαγορεύσαμε τη λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων – μόνοι εμείς σε ΟΛΗ την Ευρώπη- ώστε να μη μπορέσει ο ανταγωνισμός να ανατρέψει τον παραλογισμό.
Παρ’ όλα αυτά σε πολλές σχολές γίνεται τεράστια προσπάθεια και παράγεται εξαιρετικό αποτέλεσμα. Σκεφτείτε δηλαδή τι θα γινόταν αν δημιουργούσαμε ένα ορθολογικό εκπαιδευτικό σύστημα!
Και η σημερινή κυβέρνηση –όπως και πολλές προηγούμενες- υποσχέθηκε την κατάργηση των πανελλαδικών. Δεν το τόλμησε. Ο αρμόδιος υπουργός περιφέρει αυτές τις ημέρες ένα σχέδιο απ΄ τα παλιά. Ίδια φιλοσοφία με πιο πολλές εξετάσεις άρα πιο πολύ φροντιστήριο. Καμία σχέση με όσα υποσχέθηκε. Καμία περίπτωση να ξεφύγει η παιδεία από το τέλμα της. Συντήρηση του ίδιου συστήματος που το κόμμα του τόσο έχει επικρίνει και ως αντιπολίτευση όσο και ως κυβέρνηση!
Που είναι η κατάργηση των πανελλαδικών; Που είναι αυτοτέλεια των ΑΕΙ ώστε να επιλέγουν τα ίδια τα κριτήρια εισαγωγής στις σχολές τους; Που είναι ο περιορισμός της παραπαιδείας;
Άλλωστε στην Ελλάδα της κρίσης δεχόμαστε ακόμη να μην έχουμε ιδιωτικά πανεπιστήμια. Έτσι όσες οικογένειες έχουν ακόμη τη δυνατότητα, στερούνται ότι μπορούν για να στείλουν τα παιδιά τους στο εξωτερικό. Πληρώνουν πολλά χρήματα που δε μένουν στη χώρα. Δε δημιουργούν εδώ θέσεις εργασίας. Δεν παράγουν εδώ φόρους. Δεν εξελίσσουν εδώ τη γνώση. Δεν κρατούν εδώ τα παιδιά.
Το παράδειγμα της Κύπρου είναι χαρακτηριστικό. Δημιούργησε ένα μεγάλο ιδιωτικό πανεπιστήμιο που ήδη ελκύει χιλιάδες Έλληνες φοιτητές αλλά και μεγάλο αριθμό παιδιών από τη Μέση Ανατολή που πηγαίνουν εκεί αντί της Αγγλίας. Τεράστιο και πολυεπίπεδο το κέρδος της.
Αν λοιπόν θέλουμε να επενδύσουμε στην παιδεία ο τρόπος είναι απλός. Δε χρειάζεται καμία… έμπνευση, καμία επαναστατική διάθεση και καμία μεγαλοστομία. Ας κάνουμε απλά αυτό που κάνουν ΟΛΕΣ οι άλλες χώρες της Ευρώπης.