Δυστυχώς για μια ακόμη φορά μια ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται να μπορεί να αποφύγει την “τέλεια καταιγίδα” στον ατελείωτο δρόμο της χώρας προς την έξοδο από την κρίση. Και είναι απορίας άξιο πως οι δανειστές μας στήνουν πάντα τη ίδια παγίδα, και όλες οι κυβερνήσεις πέφτουν σ αυτήν!

Ήταν προφανές από το φθινόπωρο ότι αν αργουσαμε να κλείσουμε την αξιολόγηση του Δεκεμβρίου θα μπαίναμε στην ευρωπαϊκή “εκλογική περίοδο” που θα έκανε την κατάσταση ασφυκτική για εμάς. Και αυτό λεγόταν και γράφονταν σχεδόν από όλους. Ακόμη και από τους υπουργούς της κυβέρνησης που διαπραγματεύονταν με τους θεσμούς. Και όμως η κυβέρνηση χρονοτρίβησε από το φόβο του πολιτικού κόστους των ούτως ή άλλως δύσκολων μέτρων και “πάτησε τη μπανανόφλουδα” που η ίδια επεσήμαινε ότι πρέπει να αποφύγει.

Τώρα, η κατάσταση περιπλέκεται επικίνδυνα. Οι δανειστές αυξάνουν συνεχώς τις απαιτήσεις τους. Και δεν αποτελεί επαρκή αιτίαση η κυβερνητική καταγγελία του Δ.Ν.Τ και του πραγματικά εξοργιστικό ρόλου του. Γιατί αυτό το ρόλο παίζει το ταμείο διαχρονικά. Δε δικαιούται λοιπόν η κυβέρνηση να τον επικαλείται ως πρόβλημα. Από τη στιγμή που ξέρει, οφείλει να τον αποφύγει. Αλλά όχι μόνο δε το κάνει μα “τσιμπάει” όλο και πιο δυνατά το δόλωμα.

Και τώρα που οι μέρες περνούν και χάνονται τα ορόσημα του χρόνου που η ίδια η κυβέρνηση έχει βάλει απλώνεται στη χώρα ξανά η καταστροφική ανασφάλεια. Οι τράπεζες αδειάζουν ξανά, το κλίμα χαλάει και όλα πάνε πίσω. Έτσι οι δανειστές θα απαιτούν όλο και πιο πολλά.

Και αυτό το είδαμε και το 2012 και το 2014 – 2015 και το παρακολουθούμε ξανά σήμερα.

Ως πότε πια;