Έχουμε πάντα τον τρόπο να μετατρέπουμε τα εύκολα σε δύσκολα.
Τα αυτονόητα σε …υψηλούς στόχους.
Είμαστε ράτσα ποτισμένη με τη…θυσία, τον ηρωισμό και τη σωτηρία λίγο πριν την καταστροφή.
Ή θα είμαστε ήρωες ή δε θα είμαστε τίποτα.
Από το σχέδιο, τη μεθοδικότητα και τη στρατηγική έχουμε πάρει εδώ και χρόνια μεγάλες αποστάσεις.
Αυτό είναι ένα παιγνίδι με τη φωτιά.
Συνήθως κερδίζουμε. Έστω και καψαλίζοντας τα χέρια μας.
Έτσι εμφανίζουμε και την επιτυχία μας ως μεγαλύτερη. Ως θρίαμβο. Και αυξάνουμε την αξία μας όχι από το νικηφόρο αποτέλεσμα της αλλά επειδή την κατακτήσαμε υπό τις δραματικές συνθήκες που εμείς προκαλέσαμε.
Έτσι και με το euro. Το νόμισμα και τη μπάλα.
Φτάσαμε στα τελικά με νίκη το τελευταίο παιγνίδι των προκριματικών , ενώ θα μπορούσαμε να «καθαρίσουμε» πολύ νωρίτερα. Και τώρα στα τελικά αφήσαμε Πολωνούς και Τσέχους να μας πάρουν τους βαθμούς παίζοντας κακά και κλωτσώντας ευκαιρίες και πέναλτι. Και με το πιστόλι στον κρόταφο καταφέραμε το δύσκολο. Να νικήσουμε το φαβορί που ήταν οι Ρώσοι και να περάσουμε με την ψυχή στο στόμα. Αλλά σαν ήρωες.
Και στο νόμισμα τα ίδια. Μπήκαμε στο κοινό νόμισμα την τελευταία στιγμή. Για περισσότερο από μια δεκαετία σπαταλάμε τις ευκαιρίες που μας δίνει.
Σήμερα από την ψήφο μας θα κριθεί αν θα μείνουμε σε αυτό ή ζήσουμε το δράμα της μετάβασης στη δραχμή.
Θα τα καταφέρουμε πάλι έστω και στο…και ένα ή αυτή τη φορά το παιγνίδι με τη φωτιά θα φέρει…ολοκαύτωμα;