Η Πέμπτη ήταν μιά ακόμα μέρα που η Αθήνα βίωσε εικόνες νευρικής κρίσης. Η απεργία στα μέσα μαζικής μεταφοράς έφερε για πολλοστή φορά τους εργαζόμενους σε απελπισία.
Ουρές στις στάσεις, απόγνωση, χαμένες ώρες και χρήματα για να κάνεις το αυτονόητο. Να πας στη δουλειά σου.
Οι κινητοποιήσεις γίνονται τέσσερις εβδομάδες τώρα. “Γονάτισαν” και τη χριστουγεννιάτική αγορά.

Οι συνδικαλιστές, μέρος της κρίσης και αυτοί έκλειναν τα μάτια στην ταλαιπωρία των υπολοίπων εργαζομένων αλλά ακόμα και στις δικαστικές αποφάσεις που θεωρούσαν την απεργία τους παράνομη.

‘Εκλειναν και τ’ αφτιά σε προτάσεις σαν εκείνη που έλεγε “αν θέλετε να διαμαρτυρηθείτε μην κλείνετε τα λεωφορεία στα αμαξοστάσια. Κυκλοφορήστε τα αλλά μεταφέρετε τους εργαζόμενους δωρεάν”.

Επέμειναν στην παλιά μορφή των κινητοποιήσεων που τιμωρεί όχι την κυβέρνηση κατά της οποίας διαμαρτύρονται, αλλά την κοινωνία.
Και σήμερα που ανακοινώθηκε το κείμενο του νομοσχέδιου δεν το βρήκαν και τόσο τραγικό. Δήλωσαν δε, ότι θα προσέλθουν στο διάλογο που τους κάλεσε ο αρμόδιος υπουργός. Και ίσως -όπως όλοι ευχόμαστε -να συμφωνήσουν κιόλας.

‘Ενα ερώτημα θα μένει τότε. Γιατί η ταλαιπωρία; Και πως μπορεί να ζητά τη στήριξη της κοινωνίας μιά ομάδα που την …τιμωρεί;

Μήπως κάποιοι συνδικαλιστές πρέπει να ξεφύγουν από τις αγκυλώσεις τους παρελθόντος και να διεκδικούν σκεπτόμενοι και όχι μαινόμενοι;