Η εκφωνήτρια του Πολυτεχνείου μας ζητεί να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα τη συνεχή λιτότητα

Οι καιροί αλλάζουν. Και οι άνθρωποι.

Την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στο Σύνταγμα για ένα καλύτερο αύριο σε ένα σύγχρονο ” πολυτεχνείο”, η εκφωνήτρια του πολυτεχνείου του ’73 Μαρία Δαμανάκη – επίτροπος της Ε.Ε. σήμερα- ζητούσε να υποστούμε τη σκληρή λιτότητα αδιαμαρτύρητα.

Οι καιροί αλλάζουν. Και οι άνθρωποι.

Και η σημερινή διαμαρτυρία ήθελε μιά σπίθα. Κι αυτή ήρθε από την Ισπανία. Ήταν ένα σύνθημα για τους Έλληνες που κοιμούνται. Και μας ξύπνησε!

Μέσα σε λίγες ώρες μέσω ίντερνετ κινητοποιήθηκαν χιλιάδες. Με χαρακτηριστικά του…καλού πολυτεχνείου. Χωρίς κομματικές ταμπέλες και κάλυψη. Χωρίς τους παλαιοσυνδικαλιστές που είναι και αυτοί μέρος του προβλήματος. Χωρίς κουκούλες. Χωρίς βία. Με τα παιδιά στα καρότσια, χέρι-χέρι, με πάθος, αποφασιστικότητα και χωρίς “καπέλο” ζήτησαν να σταματήσουν οι θυσίες χωρίς αντίκρισμα.

Δεν το έκαναν πέρυσι. Γιατί πίστεψαν ότι τα σκληρά μέτρα θα φέρουν λύση. Τώρα όμως ένα χρόνο μετά που χωρίς αιδώ η κυβέρνηση λέει ξανά ότι χρειάζονται κι άλλα σκληρά μέτρα γιατί τα προηγούμενα δεν κατάφερε να τα αξιοποιήσει, κάποιος πρέπει να πει μιά συγνώμη και να πληρώσει το τίμημα.

Και δεν το αναλαμβάνει κανείς. Η ίδια κινδυνολογία. Η ίδια επιχειρηματολογία. Λες και ο ένας χρόνος που πέρασε πήγε χαμένος μαζί με τις θυσίες. Με μόνο κέρδος λίγες μονάδες στο έλλειμμα που παρουσιάζονται σαν…παγκόσμιο ρεκόρ.

Υποσχέθηκε πολύ περισσότερα η κυβέρνηση. Και αντί αυτών ζητά πιό σκληρή λιτότητα.

Ως τώρα έπεσε έξω στους στόχους της.

Έχει να μας πει γιατί;

Και έχει να μας δώσει εκτός από λιτότητα και φόρους και μιά ελπίδα, ένα όραμα ,μια προοπτική εκτός από τα ίδια λόγια και την ανακύκλωση του τρόμου;