Καλά ξεκίνησε ο κ. Παπαδήμος. Και συγκρότησε μια κατ’ αρχήν ελπιδοφόρα κυβέρνηση. Φαίνεται ότι η στάση του όλες αυτές τις ημέρες έπεισε τόσο τη ΝΔ όσο και το ΛΑΟΣ ότι πρέπει να συμμετάσχουν αποφασιστικά στη νέο σχήμα.
Έτσι η ΝΔ -που ο πρόεδρος της Α. Σαμαράς κάνει ένα γενναίο άνοιγμα- συμμετέχει με τους δύο (!) αντιπροέδρους της και άλλα εξέχοντα στελέχη της, ενώ ο ΛΑΟΣ με 4 βουλευτές του. Οι αποφάσεις αυτές καθιστούν τη νέα κυβέρνηση ισχυρή με υπουργούς που είναι πολιτικές προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς και πρωθυπουργό γνώστη του προβλήματος , αποφασιστικό, και με απτά δείγματα ότι μπορεί να συνθέσει και να εμπνεύσει.
Οι επιτελείς των τριών κομμάτων το κατάλαβαν καλά όταν το απόγευμα της Πέμπτης στην πρώτη σύσκεψη που έγινε στο Μέγαρο Μαξίμου τους ξεκαθάρισε με την έμφυτη ευγένεια του ότι θα ακούει τις εισηγήσεις τους ,αλλά τις αποφάσεις θα τις παίρνει εκείνος γιατί όπως επί λέξη τους είπε “λογοδοτώ στους πολίτες”.
Σε συνδυασμό με το δημόσιο “άδειασμα” που έκανε στα στελέχη του περιβάλλοντος του κ. Παπανδρέου όταν δήλωσε ότι ουδέποτε έθεσε όρους προς τους προέδρους των κομμάτων, ενώ εκείνοι “διέρρεαν” το αντίθετο, ο κ. Παπαδήμος απέδειξε ότι δεν θέλει να γίνει πιόνι κανενός.
Οι προσδοκίες που δημιουργούνται στους πολίτες είναι μεγάλες. Και είναι η πρώτη φορά που δε σχετίζονται με παροχές , αλλά με την ελπίδα να μη γίνει η κατάσταση χειρότερη, και να αρχίσει η διαδικασία σταθεροποίησης και ανόρθωσης της οικονομίας. Και δεν πρέπει να τις διαψεύσει. Όπως επίσης δεν πρέπει να διστάσει να καταγγείλει ανοιχτά όποιους θέσουν εμπόδια στο έργο του.Όμως ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει να βρει και τον πολιτικό του ρόλο. Και είναι εξ’ ίσου σημαντικός με τον τεχνοκρατικό. Έχει τη μοναδική ευκαιρία να μιλήσει στους πολίτες και να πείσει ότι πρέπει επιτέλους να αλλάξουν και αυτοί.
Να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε και να κάνουμε πράξη μια πιο κοινωνική και αξιακή αντίληψη για την κοινωνία και την πατρίδα.
Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι όλα τα παραπάνω είναι υπεραισιόδοξα. Και αν συνυπολογίσει κανείς και το μικρό βίο της κυβέρνησης σχεδόν ουτοπικά.
Εκτός αν η ταλαιπωρημένη κοινωνία μας βρει αυτόν που θα την πείσει και θα την ανορθώσει. Σε πολλές χώρες που τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν σε ανάλογη κατάσταση με τη δική μας ,όπως η Αργεντινή, η Τουρκία και η Βραζιλία βρέθηκαν τέτοιοι ηγέτες που ξεπετάχτηκαν από το πουθενά.
Αυτό προφανώς δε θα αρέσει στα παραδοσιακά κόμματα. Αν όμως συμβεί θα αρέσει στους πολίτες και αυτό είναι αρκετό…
