Η Ευρώπη στενάζει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης.
Όπως ήταν αναμενόμενο φτάσαμε πια στην καρδιά του προβλήματος, δηλαδή στην αξιοπιστία του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Τα όσα συμβαίνουν με την ισπανική BANKIA είναι απολύτως ενδεικτικά για την κατανόηση των ισορροπιών και των μεγεθών.
Η τράπεζα αυτή χρειάστηκε 18 δις ευρώ ώστε να συνεχίσει τη λειτουργία της. Πρόκειται για ένα μεσαίου μεγέθους τραπεζικό ίδρυμα που όμως “τράβηξε” όσα χρήματα χρειάστηκαν ΟΛΕΣ οι ελληνικές τράπεζες για να ανακεφαλαιοποιηθούν.
Επίσης αυτά τα 18 δις που δόθηκαν στη BANKIA είναι σχεδόν το 1/5 του “κουρέματος” του ελληνικού χρέους που για να το πετύχουμε “γυρίσαμε τον πλανήτη ανάποδα”!
Είναι ξεκάθαρο ότι το ελληνικό μέγεθος είναι ελάχιστο εμπρός στο πραγματικό πρόβλημα. Και πολύ διαφορετικό. Γιατί το ελληνικό χρέος είναι δημόσιο. Κακοί Έλληνες πολιτικοί έκαναν κακή διαχείριση και “φαλιρίσαμε”.
Το ευρωπαϊκό χρέος όμως είναι κυρίως ιδιωτικό. Και οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι πρέπει να πληρώσουν τώρα για την κακοδιαχείρηση τραπεζιτών και golden boys του ιδιωτικού τομέα.
Κι αυτά τα χρήματα δίνονται εύκολα και χωρίς πολύ φασαρία σε σχέση με αυτά προς το ελληνικό κράτος. Η BANKIA τα πήρε πριν καλά καλά το καταλάβουμε. Και χωρίς τιμωρία των υπευθύνων.
Και αν πιστέψουμε τον Ισπανό υπουργό προϋπολογισμού ακολουθούν και οι υπόλοιπες- κυρίως οι μεγάλες- ισπανικές τράπεζες με μεγέθη πολλών δεκάδων δις.
Μήπως λοιπόν όταν εμείς ως Έλληνες πριν 2 χρόνια βρεθήκαμε στο πρόβλημα δεν το χειριστήκαμε σωστά;
Μήπως φοβηθήκαμε και υποταχθήκαμε;
Μήπως δε χρησιμοποιήσαμε τα όπλα που διαθέταμε;
Μήπως ο…ευγενής Γ. Παπανδρέου ενώ είναι σίγουρος ότι μας…έσωσε έγινε -ίσως άθελα του- αυτός που άνοιξε την κερκόπορτα;
Αν είναι έτσι τότε εκτός από το να οργιστούμε ίσως θα πρέπει και να δράσουμε.
Η σύγχυση που επικρατεί στην Ευρώπη οδηγεί τους πάντες στην ανάγκη του να κερδίσουν χρόνο. Μια εποχή τελειώνει -αυτή της Μέρκελ-, και μια άλλη -άγνωστη ακόμα- αρχίζει.