Η κυβέρνηση εξήγγειλε χθες δημοψηφίσματα για τον εκλογικό νόμο και τις συνταγματικές αλλαγές που σχεδιάζει.
Το ξέρουμε εδώ και καιρό ότι για ιδεολογικούς λόγους αλλά και για να «αλλάξει την ατζέντα» από τα υφεσιακά μέτρα θέλει να προωθήσει τέτοιου είδους θεσμικές αλλαγές. Θα τις κρίνουμε όταν τις δούμε. Αντιλαμβανόμαστε επίσης ότι μέσα σ’ αυτές είναι και η καθιέρωση δημοψηφισμάτων ώστε να υπάρχει άμεση λαϊκή έκφραση. Αυτό είναι αναμφίβολα θετικό. Εφαρμόζεται και αλλού όπως π.χ. στην Ελβετία και λειτουργεί αποτελεσματικά.
Αρκεί όμως τα ερωτήματα να είναι σαφή και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, δηλαδή της λαϊκής βούλησης, να γίνεται αποδεκτό. Η κυβέρνηση έκανε ήδη πέρυσι το καλοκαίρι ένα δημοψήφισμα. Αλλά αυτό που έμεινε στην κοινωνία είναι ότι είχε ένα ασαφές ερώτημα και τελικά η κυβέρνηση ερμήνευσε όπως εκείνη επιθυμούσε το αποτέλεσμά του. Αυτή η τακτική έπληξε το θεσμό. Αν ξανασυμβεί θα τον ευτελίσει. Και τα συνταγματικά ζητήματα δεν αποφασίζονται από δημοψηφίσματα αλλά από το κοινοβούλιο. Ό,τι κι αν προκύψει από ένα δημοψήφισμα για συνταγματικά θέματα αν δεν εγκριθεί από τη Βουλή δεν μπορεί να ισχύσει και τότε ίσως προκαλέσει διχαστικές τάσεις.
Ναι λοιπόν στα δημοψηφίσματα. Είναι δημοκρατικός τρόπος διακυβέρνησης. Με την προϋπόθεση να έχουν σαφή ερωτήματα και απόλυτα δεσμευτικά και άμεσα εφαρμόσιμα αποτελέσματα. Και την ευθύνη γι’ αυτά την έχει η κυβέρνηση. Όπως και την ευθύνη για την αποτυχία τους.