Το μήνυμα έχει σταλεί εδώ και καιρό και με πολλούς τρόπους. Απλώς εμείς δε θέλαμε να το ακούσουμε.
Οι δανειστές μας έχουν αποφασίσει να μας εξαναγκάσουν να παραμείνουμε στο μνημόνιο μέχρι να ξεκαθαρίσει το πολιτικό τοπίο στη χώρα. Δηλαδή μέχρι να λήξει η εκκρεμότητα με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και με την πιθανολογούμενη διεξαγωγή εκλογών.

Αποφάσισαν, όπως εδώ και πολύ καιρό σας έχω γράψει, να μη βοηθήσουν την κυβέρνηση Σαμαρά, αλλά να τηρήσουν σκληρή στάση έναντι όλων για να διασφαλίσουν τα συμφέροντα τους.

Έτσι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα που γίνονται αυτό το διάστημα είναι προσχηματικές. Οι τροικανοί προβάλλουν αιτήματα που ξέρουν ότι δε θα ικανοποιηθούν ώστε να μπλοκάρουν τη συμφωνία και η παράταση του μνημονίου να καταστεί αναπόφευκτη.
Η πολιτική λύση που αναζητά η κυβέρνηση είναι ανέφικτη γιατί πολύ απλά η απόφαση για μπλοκάρισμα της συμφωνίας δεν προέρχεται από τους υπαλλήλους της τρόικας αλλά από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους. Είναι δηλαδή πολιτική.

Έτσι η κατάσταση σήμερα εμφανίζεται αδιέξοδη. Η κυβέρνηση δε διέγνωσε εγκαίρως τις προθέσεις των δανειστών και δημιούργησε κλίμα υπερπροσδοκίας υποσχόμενη έξοδο από το μνημόνιο την 1/1/2015 κάτι που τώρα δεν μπορεί να υλοποιήσει. Πάνω σε αυτή την προοπτική βάσισε και την εκλογή προέδρου της δημοκρατίας από την παρούσα βουλή.

Και τώρα που γκρεμίζεται ο σχεδιασμός αυτός αναγκάζεται να επιστρέψει στη σχεδόν εξαντλημένη διαχείριση φόβων.
Αλλά και η αντιπολίτευση δεν μπορεί πια να περιφέρει το επιχείρημα περί επαναδιαπραγμάτευσης. Οι δανειστές έχουν δείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο τις άτεγκτες προθέσεις τους. Και δε δικαιούται κανείς να τις αγνοήσει και να δομήσει μια χίμαιρα που μπορεί να κοστίσει στη χώρα ακριβά.
Οι ιδέες κάποιων για κυβερνήσεις τεχνοκρατών είναι εξίσου ουτοπικές.

Άλλη λύση πλήν της εθνικής συνεννόησης δεν υπάρχει.

Αν αυτή δε συντελεστεί ίσως το μόνο ερώτημα που θα αναζητά απάντηση είναι σε ποιού τα χέρια θα σκάσει η βόμβα…