Οι μεγάλες αλλαγές στις κοινωνίες γίνονται ή στις περιόδους της ευημερίας ή σε εκείνες της καταστροφής.
Όταν εξελίσσονται στις περιόδους της ευημερίας είναι συνήθως ομαλές ,ενώ όταν συντελούνται λόγω καταστροφών κοστίζουν ζωές.
Στην Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται ιστορικά, για να αλλάξουμε πρέπει να φτάσουμε στο χάος και το αίμα.
Και αυτό μας συνέβη όπως ήταν αναμενόμενο. Μετατρέψαμε τη δημοκρατία από πολίτευμα ανοχής σε πλατφόρμα ασυδοσίας. Ανεχθήκαμε τη βία ,τον απροκάλυπτο φασισμό,τη μολότωφ και το δίκαιο του τσαμπουκά.
Και το ανέχθηκε πρωτίστως το κατεστημένο πολιτικό προσωπικό της χώρας γιατί εξ’ αιτίας των δικών του αμαρτημάτων δεν είχε το ηθικό ανάστημα και το «έρμα» να διαμορφώσει το πλαίσιο της δημοκρατικής λειτουργίας. Και οι ευθύνες είναι σε όλο το φάσμα. Από τη δεξιά ως την αριστερά.
Έτσι φτάσαμε στο χάος. Και το χάος αντιμετωπίζεται μόνο με το σοκ.
Ήρθε και το σοκ με τις επιθέσεις και το αίμα.
Και τώρα τι;
Ή θα αφήσουμε το χάος να προκαλέσει κι άλλο αίμα μέχρι να ξυπνήσουμε, ή θα δράσουμε τώρα.
Και η δράση σημαίνει θέσπιση πλαισίου και εφαρμογή του.
Ή θα αποφασίσουμε τι σημαίνει δημοκρατία και τι εγκληματική δράση, ή σε λίγο θα έχουμε νεκρούς καθημερινά.
Ή θα τιμωρήσουμε τη βία –από όπου κι αν προέρχεται- ή θα την κάνουμε στοιχείο διάλυσης της κοινωνίας μας.
Και για όλα αυτά δε φτάνουν τα λόγια. Ούτε μόνο οι νόμοι. Χρειάζεται η εφαρμογή τους. Χωρίς εξαιρέσεις και ανοχές όπως γίνεται μέχρι τώρα.
Και κυρίως δε χρειάζονται άλλα λόγια διχασμού και έντασης από τους πολιτικούς.
Καλά θα κάνουν λοιπόν ΟΛΟΙ τους να συναισθανθούν την ευθύνη τους γι αυτή την κατάντια. Να σκάσουν και να δράσουν.