Τελικά η διακοπή των συνομιλιών με την τρόικα τη νύχτα της προηγούμενης Πέμπτης ήταν ένα κακό θέατρο.

Αρχικά επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως λεονταρισμός. Γρήγορα αποδείχθηκε φθηνό επικοινωνιακό τρυκ.

Η κυβέρνηση θέλησε να εμφανίσει για μια ακόμη φορά την κατάσταση ως δραματική για να καλύψει την απραξία της και να ξαναεξαγγείλει αυτά που ήδη έχει νομοθετήσει αλλά δεν έχει υλοποιήσει.

Έτσι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης υπό την απειλή της περικοπής της 6ης δόσης του μνημονιακού δανείου, με δραματικούς τόνους είπε ότι το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε να υλοποιήσει τις αποκρατικοποιήσεις για τις οποίες έχει ήδη υπογράψει με την τρόικα και έχει νομοθετήσει η Βουλή εντός των χρονοδιαγραμμάτων που ήδη έχουν τεθεί.

Επίσης ο κ. Βενιζέλος εξήγγειλε το ενιαίο μισθολόγιο στο δημόσιο, το οποίο περιλαμβάνεται και στα δύο μνημόνια που έχει ψηφίσει η Βουλή, αλλά και την απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων την οποία έχει ψηφίσει εδώ και περίπου 8 μήνες αλλά δεν έχει υλοποιήσει ακόμη!

Τέλος ανακοίνωσε την εργασιακή εφεδρεία για τους δημοσίους υπαλλήλους που όμως έχει ψηφιστεί στο “μνημόνιο 2” πριν 2,5 μήνες.

Αυτό που δε μας είπε είναι γιατί ΟΛΑ αυτά δεν έχουν εφαρμοστεί. Γιατί οι υπουργοί καθυστερούν, παλινωδούν, τσακώνονται δημοσίως, χάνουν χρόνο και προκαλούν αδιέξοδα. Ποιός ευθύνεται που τίποτα από αυτά δεν έχει υλοποιηθεί;

Αντιλαμβάνεται κανείς από τους κυβερνώντες πόσο εξοργίζει την κοινωνία με τις απανωτές αυτές παλινωδίες;

Αυτή η ομολογημένη καθυστέρηση δεν κάνει ακόμη μεγαλύτερη την ύφεση;

Και είναι αυτή στάση ευθύνης ή προσωπικό παιγνίδι υπουργών στην πλάτη της κοινωνίας;