Μια φράση που είπε το Σάββατο στην εκδήλωση για την επέτειο της Αποκατάστασης της Δημοκρατίας ο πρόεδρος Κ. Παπούλιας ίσως να απηχεί με τον πιο ευγλώττο τρόπο την πραγματικότητα που περνά η χώρα αυτές τις ώρες. Ο πρόεδρος αφού παραδέχθηκε ότι το οικονομικό πρόβλημα που μαστίζει τον τόπο οφείλεται στους πολιτικούς, μίλησε όμως για “συνδικαλιστικό αυτισμό”.

Με τη σοφία του κατάφερε να περιλάβει σε μόλις δύο λέξεις μιά πρακτική που εκθρέψαμε όλοι για πολλά χρόνια,αλλά που πρέπει πια να τελειώσει. Στην Ελλάδα όποιος θέλει να διεκδικήσει κάτι από το κράτος τιμωρεί και ταλαιπωρεί την κοινωνία .Και η εκάστοτε κυβέρνηση από το φόβο του πολιτικού κόστους υποχωρεί στον εκβιασμό και επιβραβεύει αυτή τη μέθοδο. Ετσι έφτασε η Αγροτική Τράπεζα να είναι η μόνη ελληνική τράπεζα που δεν μπόρεσε να περάσει τα τεστ της Ε.Ε. αφού τη βούλιαξαν τα τρακτέρ στις εθνικές οδούς,και τα “καμποδάνεια”.

Ετσι οι λιμενεργάτες αποκλείουν τον απόπλου των πλοίων, οι ψαράδες τα λιμάνια, οι ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας τα αεροδρόμια, οι ιδιοκτήτες φορτηγών τους δρόμους κ.ο.κ. Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις τα αιτήματα που τίθενται είναι σωστά και οι εργαζόμενοι έχουν δίκιο να τα διεκδικούν. Σε άλλες πάλι είναι τελείως παράλογα και απολύτως συντεχνιακά. Σε όλες τις περιπτωσεις όμως ο τρόπος διεκδίκησης αποτυπώνει αυτό που χαρακτηρισε ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ως συνδικαλιστικό αυτισμό.

Και αυτός ο αυτισμός απειλεί να γίνει τώρα καταστροφικότερος από ποτέ. Μεσούσης της καλοκαιρινής περιόδου και στην καρδιά της οικονομικης κρίσης, η Ελλάδα εμφανίζει την ακόλουθη εικόνα. Τα λιμάνια και τα αεροδρόμια λειτουργούν προβληματικά λογω των απεργιών “λευκών” ή κανονικών. Η κίνηση στους δρόμους είναι προβληματική αφού τα βενζινάδικα δεν διαθέτουν καύσιμα. Αλλά και αν βρει κανείς βενζίνη κινδυνεύει από μπλόκα που ίσως αποφασίσουν να στήσουν ,όπως απειλούν,οι ιδιοκτητες των φορτηγών. Ποιός άραγε θα αποφάσιζε να σπαταλήσει τις πολύτιμες του διακοπές σε ένα τέτοιο μέρος; Προφανώς κανείς.

Ειδικα οι βυτιοφορείς και οι ιδιοκτήτες των φορτηγών διαμαρτύρονται τώρα για ένα άρρωστο καθεστώς που τόσα χρόνια ανέχονταν και εκμεταλλεύονταν! Ολοι γνωρίζουν το “μαύρο” χρήμα που έρεε για την αγορά των αδειών, που όποιος κατείχε μπορούσε να μεταπωλήσει πιό ακριβά. Πολλοί επίσης γνωρίζουν τα κόλπα με τις “κλωνοποιημένες” άδειες. Μία άδεια για δύο, τρία ή και περισσότερα φορτηγά. Οπως σε όλες τις περιπτώσεις οι πολιτικοί δημιούργησαν ένα ασύδωτο καθεστώς για να εξυπηρετούν τους πολιτικούς τους φίλους. Και εκείνοι το εκμεταλλεύτηκαν με τον πιό αποδοτικό τρόπο.Εδωσαν τα χρήματα που έπρεπε και φρόντισαν να βγάλουν περισσότερα.

Τώρα διαμαρτύρονται γιατί το άνοιγμα του επαγγέλματος τους θα “καταπιεί” τις υπεραξίες των “μαύρων” χρημάτων που έχουν δώσει. Και έχουν ένα μέρος δίκιου. Γιατί την παρανομία που εσυντελείτο τη γνώριζαν όλοι. Συμπεριλαμβανομένων των κρατικών αρχών. Και την ανέχονταν. Και όπως συμβαίνει σε κάθε τέτοια περίπτωση όταν φτάνει η ώρα της νομομοποίησης χαμένοι είναι οι παρανομούντες.

Αλλά δυστυχώς αυτό γίνεται όταν το κράτος αποφασίσει να κάνει την επαγγελματική δραστηριοποιήση…τζόγο και κρατά για τον εαυτό του το ρόλο του γκρουπιέρη. Ο πελάτης στην αρχή κερδίζει και γλυκαίνεται αλλά στο τέλος πάντα βγαίνει χαμένος.

Και εμείς δυστυχώς μάθαμε να ζούμε σε ένα κράτος-γκρουπιέρη. Και τώρα που ήρθαν κάποιοι απ’ έξω για να το αλλάξουν, εμείς διαμαρτυρόμαστε.  Ισως η λύση να βρίσκεται αλλού. Ισως να πρέπει όλοι να ξαναδούμε τη ζωή μας από την αρχή. Να ξεχάσουμε ότι ξέραμε. Και να προσπαθήσουμε να χτίσουμε μια νέα κατάσταση πιό υγιή. Και η οικονομική επιβίωση του καθενός μας να μη βασίζεται στην απάτη ή τον εκβιασμό και την ταλαιπωρία της κοινωνίας, αλλά σε κανόνες, θεσμούς και νόμους που θα είναι σεβαστοί από όλους.