Για μία ακόμα φορά η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει τον έλεγχο των κινήσεών της.
Για μία ακόμα φορά η κυβέρνηση δείχνει να έχει χάσει τον έλεγχο των κινήσεών της. Την περασμένη Πέμπτη ο αρχηγός της Ν.Δ. Α. Σαμαράς ζήτησε να δει εσπευσμένα τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Λίγο πριν περάσει το κατώφλι του προεδρικού Μεγάρου και ενώ είχε γίνει γνωστό ότι θα ζητούσε από τον κ. Παπούλια Σύνοδο των πολιτικών αρχηγών μαθαίναμε ότι στο μεταξύ είχε τηλεφωνήσει στον Πρόεδρο ο πρωθυπουργός να τον ενημερώσει ότι σκόπευε να συγκαλέσει αυτή τη Σύνοδο.
Ήταν ένας εμφανής αγώνας δρόμου για να προλάβει ο κ. Παπανδρέου τον κ. Σαμαρά. Και όπως αποδείχθηκε ήταν αγώνας… εντυπώσεων και όχι όπως θα απαιτούσαν οι στιγμές, αγώνας για την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής συναίνεσης εν όψει των μέτρων που εσυζητούντο.
Τελικώς η συνάρτηση αυτή των πολιτικών αρχηγών δεν θα γίνει ποτέ. Άλλωστε δε θα είχε κανένα νόημα ακόμα κι αν γινόταν. Γιατί μία τέτοια σύνοδος θα είχε νόημα πριν ανακοινωθούν τα μέτρα. Αν ο πρωθυπουργός ήθελε έστω και ένα μίνιμουμ συναίνεσης θα έπρεπε να ενημερώσει τους αρχηγούς πριν γνωστοποιήσει τις αποφάσεις του. Να τους ακούσει, ενδεχομένως και να υιοθετήσει κάποιες από τις προτάσεις τους ή να καταγγείλει την αδιαλλαξία τους εάν αυτή εκδηλωνόταν.
Στην Πορτογαλία για παράδειγμα που πρόσφατα έλαβε σκληρά μέτρα για να μην οδηγηθεί όπως εμείς στο ΔΝΤ, πριν την ανακοίνωση των αποφάσεων ο πρωθυπουργός κάλεσε τον αρχηγό της αντιπολίτευσης και τελικώς εξασφάλισε τη συναίνεσή του!
Εδώ ο κ. Παπανδρέου δεν το έπραξε. Δεν έδωσε την ευκαιρία στον Α. Σαμαρά να φανεί εάν είναι υπεύθυνος ηγέτης και αντιλαμβάνεται τη ζημιά που επέφερε στον τόπο η διακυβέρνηση Καραμανλή ή ακολουθεί την τακτική των προκατόχων του που απέρριπταν τα πάντα. Και διευκόλυνε τα κόμματα της Αριστεράς στο δρόμο της αδιαλλαξίας που έχουν χαράξει δίνοντάς τους ένα ακόμα επιχείρημα αυτό του κυβερνητικού αυταρχισμού.
Έτσι η κυβέρνηση για μία ακόμα φορά έδειξε ότι δεν αντιλαμβάνεται τί συμβαίνει στον τόπο. Ως πριν δύο μήνες μας έλεγε ότι η χώρα θα καταφέρει με τις δικές της δυνάμεις να ξεπεράσει την κρίση. Μετά υποσχόταν ότι ακόμα κι αν συρθούμε στο ΔΝΤ δε θα χρειαστεί η λήψη νέων μέτρων. Και σήμερα έχει επιβάλει το πιο άδικο, σκληρό και ίσως αναποτελεσματικό, όπως κάποιοι ήδη υποστηρίζουν πακέτο μέτρων για το οποιο “δε σηκώνει κουβέντα”.
Οι στιγμές είναι πολύ κρίσιμες για το παρόν και το μέλλον του τόπου. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις καλές προθέσεις του πρωθυπουργού, όπως και το ότι οι δικές του ευθύνες είναι έως τώρα οι μικρότερες σε σχέση με τους προκατόχους του.
Όμως τώρα πια κυβερνά εκείνος. Η ευθύνη πέφτει στους ώμους του. Και ακόμα κι αν δεχθούμε ότι δεν μας έλεγε ψέματα προεκλογικά, όταν υποστήριζε ότι “υπάρχουν τα λεφτά” γιατί δεν είχε πλήρη γνώση της οικονομικής κατάστασης, δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ένας άνθρωπος του διαλόγου, όπως εμφανίζεται, ξέχασε ακόμη και τη δέσμευση του για συζήτηση και συναίνεση…