Τα μέτρα που αποφάσισε η κυβέρνηση το βράδυ της Πέμπτης δείχνουν το μέγεθος της αποτυχίας και της ζημίας που προκάλεσε στον τόπο το πολιτικό προσωπικο που μας κυβέρνησε τα τελευταία 30 χρόνια.

Και εντάσσουν σε αυτήν την αποτυχία και την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
Ολα όσα έδωσαν οι κυβερνώντες στους πολίτες αυτές τις δεκαετίες για να εξαγοράσουν την ψήφο τους όπως οι πελατιακοί διορισμοί, οι υψηλοι μισθοί σε ορισμένες ΔΕΚΟ, οι αργομισθίες, η αντιπαραγωγικότητα, ο υπερβολικός και κομματικός συνδικαλισμός, τους τα παίρνουν πίσω με το χειρότερο τρόπο.

Τα μέτρα αυτά που παίρνουν την Ελλάδα από την Ευρώπη και την τοποθετούν στη Λ. Αμερική φέρουν την υπογραφή όχι μονο της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου αλλά και αυτών του Κ. Καραμανλή, του Κ. Σημίτη, του Κ. Μητσοτάκη και βέβαια του Α. Παπανδρέου.

Είναι η αποτυχία όλων όσων μας κυβέρνησαν. Είναι το μνημόνιο-μνημόσυνο.

Και εντάσσεται σε αυτήν την αποτυχία και ο Γ. Παπανδρέου γιατί παρά το λίγο χρόνο εξουσίας που μετρά δεν κατάφερε να αντιστρέψει την κατάσταση όπως δεσμεύτηκε. Δεν πήρε κανένα μέτρο ανάπτυξης, καθυστέρησε τις διαρθρωτικές αλλαγές και κατέφυγε τελικά στην εύκολη λύση.

Εξασφάλισε δημόσια έσοδα από περικοπές μισθών και συντάξεων βυθίζοντας την οικονομία σε ύφεση παρά τις περί του αντιθέτου υποσχέσεις του και προκαλώντας την επερχόμενη κοινωνική θύελλα.

Ταυτόχρονα μοιάζει να έχει βαλθεί να καταστεί αναξιόπιστος στα μάτια των πολιτών με ότι αυτό συνεπάγεται. Ως πριν μία εβδομάδα επέμενε -και το έλεγε ο ίδιος- ότι δεν θα μειωθούν άλλο οι μισθοί. Και χθες αυτοδιαψεύσθηκε.Οπως και τότε που έλεγε ότι “λεφτά υπάρχουν” ή ότι δεν θα χρειαστεί να προσφύγουμε στο ΔΝΤ.

Τις επόμενες μέρες οι δρόμοι θα γεμίσουν διαδηλωτές. Βολεμένοι συνδικαλιστές -πασόκοι οι περισσοτεροι που σ αυτούς βασιστηκε ο Γ. Παπανδρέου για να κερδίσει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2007-οι οποίοι χάνουν το παντεσπάνι τους αλλά και αγανακτισμένοι εργαζόμενοι που δεν έχουν ούτε τα προς το ζην.

Η κοινωνική αναταραχή θα είναι μεγάλη γιατί η κυβέρνηση δεν μπόρεσε να κάνει αυτά που υποσχέθηκε.Να βρει τα χρήματα από εκεί που έπρεπε.
Και επέδραμε στους μισθούς και τις συντάξεις. Γιατί αντί να διορθώσει τα παράλογα του κομματικού συνδικαλισμού ισοπέδωσε τις εργασιακές σχέσεις γυρνώντας τη χώρα στο 1950.

Δεν κυβερνά. Αγεται και φέρεται επικοινωνιακά. Και τελικά καταλήγει στις εύκολες λύσεις γιατί δεν έχει προβλέψει άλλες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η προσφυγή στο ΔΝΤ.

“Δε θα το χρειαστούμε”μας διαβεβαιώνε ως και λίγες μέρες πριν την προσφυγή!Και μέσα σ’ αυτή την περιδίνηση χάναμε πολυτιμό χρόνο όπως μας είπε την Τρίτη ο σοσιαλιστής Ντ. Στρος Καν. “Αργήσατε να έρθετε στο ΔΝΤ”,  δήλωσε δημόσια. “Αν είχατε έρθει νωρίτερα θα ήταν καλύτερα”.

Αυτες οι αναγκαστικές λύσεις όμως είναι οι πιό επώδυνες. Γιατί προκύπτουν υπό πίεση και χωρίς καμιά προστασία των αδύναμων κοινωνικών ομάδων.
Και αυτό προκαλεί αντίδραση που εύκολα γίνεται ανεξέλεγκτη.

Οι τρεις μήνες που έρχονται με την κοινωνική αναταραχή και τα νέα μέτρα που θα παρθούν το Μάρτιο θα καθορίσουν το μέλλον μας. ‘Ολων μας. Και αυτών που μας κυβερνούν.