Είναι προφανές ότι εδώ και λίγες μέρες βρισκόμαστε ενώπιον της μάχης κυβέρνησης και συνδικαλιστών.
Ισχυρές συντεχνίες με επικεφαλής συνδικαλιστές που διατηρούν τη νοοτροπία των…”ηρωικών” εποχών, όπως αυτές των συγκοινωνιών και των αγροτών, κινητοποιούνται με τις κλασικές μεθόδους. Αποκλείουν μέσα μαζικής μεταφοράς, αποκλείουν δρόμους, κατεβάζουν διακόπτες.
Και από κοντά κάποιοι άλλοι απεργούν για …συμπαράσταση, όπως οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ που κάνουν 24ωρη κινητοποίηση επειδή η κυβέρνηση επιστράτευσε τους εργαζόμενους στο μετρό.
Η κυβέρνηση δείχνει ότι έχει αποφασίσει να αντιδράσει σκληρά. Και για την ώρα η τακτική της αποδεικνύεται δημοσκοπικά επωφελής.
Ωστόσο οι εργαζόμενοι προφανώς έχουν δίκιο στα αιτήματα τους. Οι περικοπές και οι φόροι έχουν φέρει μια άνευ προηγουμένου φτώχια. Και η φτώχια έχει φέρει απόγνωση.
Πως γίνεται λοιπόν να κερδίζει πόντους η κυβέρνηση που αντιδρά δυναμικά και να υποχωρεί ο ΣΥΡΙΖΑ που στηρίζει τις κινητοποιήσεις;
Μήπως γιατί πέρασε πια η εποχή που ήταν ανεκτό οι απεργίες να τιμωρούν την κοινωνία;
Μήπως γιατί οι περισσότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι η σκληρότατη λιτότητα είναι η μόνη διέξοδος από την κρίση;
Ό,τι κι αν συμβαίνει, όποιος κι αν είναι ο λόγος, οι παλαιού τύπου συνδικαλιστές τον έχουν χάσει. Λειτουργούν με όρους της δεκαετίας του 1990 και “παίρνουν στο λαιμό τους” και τα αιτήματα των εργαζομένων.