Το πρώτο κύμα των δημοσκοπήσεων που αρχίζει να δημοσιοποιείται από σήμερα δείχνει ότι το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ης Σεπτεμβρίου είναι ανοιχτό σε όλα τα ενδεχόμενα.

Οι αναποφάσιστοι είναι αυτοί που κυριαρχούν. Και είναι απολύτως φυσιολογικό. Είναι πολίτες που πίστεψαν ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος και άλλο αποτέλεσμα στη διαπραγμάτευση και διαψεύστηκαν.
Το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολάβησε δεν τους επέτρεψε να διαμορφώσουν νέα προτίμηση και έτσι είναι μετέωροι. Η συμπεριφορά τους είναι ακόμη απροσδιόριστη και θα αποκρυσταλλωθεί στη σύντομη προεκλογική περίοδο χωρίς να αποκλείεται ένα μέρος τους να περάσει τελικά στην αποχή.

Κατά τα λοιπά ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ένα μικρό προβάδισμα αλλά τόσο το μνημόνιο που ψήφισε όσο και η διάσπαση που υπέστη περιορίζουν τη διαφορά του από τη ΝΔ από διψήφια που καταγραφόταν ως πριν λίγες εβδομάδες σε ποσοστό στατιστικού λάθους.

Η συσπείρωση του είναι χαμηλή και χάνει δυνάμεις προς όλο το πολιτικό φάσμα. Επιπλέον δεν είναι πια ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέραμε. Είναι το κόμμα του Αλ. Τσίπρα.
Με άλλο λόγο, άλλο ύφος και άλλη φιλοσοφία. Μένει να φανεί πως θα τον αντιμετωπίσει το εκλογικό σώμα και αν θα καταφέρει να αντιστρέψει τη πτωτική του τάση.

Η ΝΔ εμφανίζει υψηλή συσπείρωση των ψηφοφόρων της και ποντάρει στον «επαναπατρισμό» όσων την είχαν ψηφίσει πριν την κρίση.
Δεν έχει ακόμη παραθέσει κάποιο αφήγημα και για την ώρα βασίζεται στο Βαγγέλη Μειμαράκη που δείχνει να κερδίζει πόντους με τον άμεσο τρόπο που μιλά κάνοντας κριτική στον Αλ. Τσίπρα. Θα πρέπει όμως να πει και το σχέδιο του για τη διακυβέρνηση της χώρας.

Ο Π. Λαφαζάνης με το λόγο αλλά και την πολιτική του πρακτική προσπαθεί να δείξει ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου του 2015.
Βέβαια οι συνθήκες σήμερα είναι τελείως διαφορετικές και το κόμμα του μιλά ανοιχτά για επιστροφή στη δραχμή ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο ήταν πιο συνθετικός και ευρύς προτάσσοντας την παραμονή στο ευρώ.

Η δυναμική του φαίνεται ακόμη περιορισμένη αλλά ίσως η προσθήκη της Ζωής Κωνσταντοπούλου του προσδώσει μια μεγαλύτερη ευρύτητα.

Τα μικρότερα κόμματα κινούνται στα αναμενόμενα επίπεδα με εξαίρεση το κόμμα του Π. Καμμένου που αδυνατεί να δικαιολογήσει τη μνημονιακή στροφή του μετά τα όσα υποστήριζε ως τις προηγούμενες εκλογές.

Εν κατακλείδι και με έως τώρα δεδομένα για να σχηματιστεί κυβέρνηση μετά τις εκλογές και ανεξαρτήτως ποιο κόμμα θα είναι πρώτο φαίνεται ότι θα χρειαστεί συνεργασία όχι δύο αλλά τριών κομμάτων για να εξασφαλιστεί η δεδηλωμένη.