Τα όσα συνέβαιναν στο Ίδρυμα Μεταναστευτικής Πολιτικής και αποκάλυψε σήμερα ο υπουργός Εσωτερικών, Γ. Ραγκούσης είναι μία ακόμα σταγόνα στο ποτήρι της οργής μας για την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, δηλαδή του δικού μας χρήματος. Και έχει και αυτή διακομματική διάσταση. 

Το συγκεκριμένο Ινστιτούτο δημιουργήθηκε το 2002 επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ και συνέχισε τη λειτουργία του επί κυβερνήσεως Ν.Δ. Είναι αυτονόητο ότι σε μία χώρα με οξύ μεταναστευτικό ζήτημα, όπως η Ελλάδα η λειτουργία ενός τέτοιου θεσμού είναι απαραίτητη. Αρκεί να παράγει έργο και όχι να βολεύει κάποια “καλά παιδιά” και να κατασπαταλά κρατικό χρήμα. 

Στα σχεδόν 8 χρόνια λειτουργίας του το έργο που παρουσίασε ήταν σχεδόν ανύπαρκτο. Ωστόσο, απορροφούσε κάθε χρόνο κάμποσα εκατομμύρια για τα έξοδά του. Και εκτός από αυτά άφησε και ένα μεγάλο φέσι από χρήματα που δαπάνησε ξεπερνώντας τον προϋπολογισμό του. Και ποιά ήταν αυτά; Είχε γραφεία στην οδό Χάριτος στο Κολωνάκι δηλαδή σε έναν από τους ακριβότερους δρόμους της Αθήνας. Τα μέλη του κυκλοφορούσαν με λιμουζίνες και ταξίδευαν business class προφανώς για να νιώθουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση των μεταναστών. Πήγαιναν σε συνέδρια στη Ν. Υόρκη, τη Ρώμη, το Παρίσι κ.α., αλλά δεν συνέτασαν ούτε καν εκθέσεις για τα αποτελέσματά τους. 

Για όλη αυτή την επίπονη και τόσο χρήσιμη για τον τόπο προσφορά είχαν και ειδικούς συμβούλους, ενώ έκαναν και απευθείας αναθέσεις ερευνών-προφανώς γιατί οι ίδιοι είχαν μεγάλο φόρτο εργασίας-σε άλλους φορείς που-είμαι βέβαιος-τους επέλεγαν με διαφανέστατα και αξιοκρατικά κριτήρια. 

Για όλα τα παραπάνω έπαιρναν μέχρι και χρήματα από τα παράβολα που πληρώνουν οι μετανάστες από το υστέρημά τους. Πρόκειται για ένα μικρό δείγμα του όπως βολεύει το κράτος τους εκλεχτούς του. Φτιάχνει μία οργάνωση “βιτρίνα” με βαρυγδουπο τίτλο και αντικείμενο και μετά αρχίζει η… καλοπέραση και η … σκληρή δουλειά. 

Χρήματα για να προσληφθούν υπάλληλοι σε ελεγκτικούς μηχανισμούς ή σε προνιακές υπηρεσίες δεν υπήρχαν. Για τα ινστιτούτα σαν και αυτό αλλά και πολλά παρόμοια όμως περίσσευαν. Το συγκεκριμένο ινστιτούτο ήταν υπό την εποπτεία του υπουργείου Εσωτερικών. Αρμόδιος υπουργός ήταν για πολλά χρόνια ο Π. Παυλόπουλος. Σήμερα απλώς σιωπά. 

Θα μπορούσε όμως κανείς να διακρίνει μία ελπίδα στην έστω και καθυστερημένη απόφαση για την παύση της λειτουργίας του. Να ελπίσει ότι έφτασε η ώρα που αυτές οι πρακτικές τελείωσαν. Αυτή την ελπίδα θα τη χάσει αμέσως αν δει πχ τι συμβαίνει με τους υπαλλήλους της Βουλής. Αυτούς τους προνομιούχους δημόσιους υπαλλήλους που τους διόρισαν και τους προστατεύουν οι πολιτικοί μας πατέρες. Η πρακτική ίδια με αυτή των Ινστιτούτων. Προνομιακό καθεστώς εργασίας, 16 μισθοί και υψηλή προστασία. Διακομματικά. Και πρωτίστως από τη σημερινή κυβέρνηση.

Καλή λοιπόν η επικοινωνιακή τακτική κάθε λίγο να μαθαίνουμε κάτι για κάποιο ινστιτούτο που κλείνει για να πιστέψουμε ότι κάτι αλλάζει. Θλιβερή όμως η πραγματικότητα όταν βλέπουμε, άλλα παρόμοια φαινόμενα όχι απλώς να ζουν, αλλά και να βασιλεύουν.

Άραγε “αλλάζουν όλα” ή “αλλάζει ο… Μανωλιός;”