Από την περασμένη Παρασκευή βλέπουμε όλοι έναν άλλο Παπανδρέου.
Ο πρωθυπουργός δείχνει την πίεση που υφίσταται και τον εκνευρισμό που βιώνει. Η εμφάνιση του στο εθνικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ήταν χαρακτηριστική.
Ασυνήθιστα υψηλοί τόνοι εναντίον όλων. ‘Οχι μόνο της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ αλλά για πρώτη φορά και κατά των ευρωπαίων.

Αν συνυπολογίσουμε και τα όσα ακούστηκαν στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο που τελείωσε στις 12 και μισή μετά τα μεσάνυχτα και ήταν ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θα μπορούσαμε να υποβάλουμε ακόμα και βέτο στην επικείμενη σύνοδο κορυφής εάν το πακέτο μέτρων δεν είναι αυτό που θέλουμε, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι έχει αλλάξει. Γιατί βέτο δε θα υποβάλουμε. ‘Ομως φαίνεται η κυβέρνηση να θέλει να εκπέμψει ένα διαφορετικό μήνυμα από αυτό που εξέπεμπε έως σήμερα.

Μόλις πριν από 15 ημέρες ο Γ. Παπανδρέου, μειλίχειος, σχεδόν παρακλυτικός ταξίδευε σε Γερμανία και Φινλανδία. Με καρτερία και παρά τις προκλήσεις που έφταναν στα όρια του χλευασμού εξακολουθούσε να διαβεβαιώνει ότι θα ξεπεράσουμε την κρίση.

Ακόμα και όταν άκουγε από τη Μέρκελ τη σκληρή και ανυποχώρητη θέση της δεν αντιδρούσε έντονα αλλά προσπαθούσε να πείσει.
Σήμερα όμως όλα μοιάζουν διαφορετικά. Από τη μιά άρχισε μια ομοβροντία δυσμενών προβλέψεων για την οικονομία μας από τη Moody’s, την Τρόικα, τραπεζίτες και αναλυτές.

Μας λένε ανοιχτά ότι το σχέδιο δε “βγαίνει”. ‘Οτι δε θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το χρέος, άρα οι θυσίες που κάνουμε “δε θα πιάσουν τόπο”.
Και από την άλλη στην πρόσφατη σύνοδο των ευρωπαίων σοσιαλιστών κυριαρχούσε η άποψη πως η Ελλάδα πρέπει να ορθώσει το ανάστημα της και να μην υποκύψει στην αδιέξοδη πολιτική της γερμανίδας καγκελαρίου. Γιατί αυτή η τακτική είναι που οδηγεί στην ύφεση και το αδιέξοδο. ‘Οτι η Ελλάδα θα πρέπει να ορθώσει το ανάστημα της και να μην υποκύψει στα ανεδαφικά σχέδια της Μέρκελ που μόνο στόχο έχουν τη διάσωση της. Και σε αυτή την τακτική ο Παπανδρέου θα έχει τη στήριξη των ευρωπαίων σοσιαλιστών.

Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει. Αν δηλαδή υπάρχουν πραγματικά στοιχεία που δείχνουν ότι δε θα τα καταφέρουμε ή αν η κυβέρνηση πρέπει να γίνει πιο επιθετική για να αποφύγει την περαιτέρω ύφεση. Δεν έχω καταφέρει να το ξεκαθαρίσω. Καταλαβαίνω όμως ότι ότι κι αν συμβαίνει έχει ως αφετηρία το αδιέξοδο του μνημονίου. Γιατί αν το μνημόνιο πήγαινε καλά και μπορούσε να λύσει το ελληνικό πρόβλημα τίποτα από τα παραπάνω δε θα χρειαζόταν. Ούτε η ομοβροντία των δυσμενών προβλέψεων, ούτε ο σοσιαλιστικός…τσαμπουκάς.

Είναι λοιπόν προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά. ‘Οτι τα νούμερα δε “βγαίνουν”. ‘Ομως επειδή εμείς ως πολίτες έχουμε κάνει ότι μας ζητήθηκε η ευθύνη για το διαφαινόμενο αδιέξοδο βαραίνει αυτούς που σχεδίασαν και υλοποιούν τη λύση, που τελικά αποδεικνύεται μη λύση κάποιος πρέπει να μας πει τι συμβαίνει!

Γιατί αρχίζουν να διακινούνται δύσκολα ερωτηματικά. ‘Οπως π.χ. τι επιδιώκει ο πρωθυπουργός; Υπάρχει λύση ή αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο και ψάχνει ηρωική έξοδο;

Υπάρχει ασφαλές σχέδιο ή πειραματίζονται με τις ζωές μας;

Μήπως είμασταν πιο καλά παιδιά από όσο έπρεπε;