Το Κύπελλο που πήρε η ΑΕΚ – σε αυτό τον άχαρο τελικό- ίσως είναι το πιο σημαντικό στην ιστορία της.
Είναι πολύ παραπάνω από έναν ακόμη τίτλο. Είναι η απόδειξη πως μπορεί να βρεθείς στην πιο δύσκολη κατάσταση της ζωής σου. Εκεί που όλα μοιάζουν τελειωμένα. Όπως ήταν η ΑΕΚ πριν τέσσερα χρόνια όταν τέτοιες μέρες έπεφτε στη Γ’ Εθνική. Αλλά αν εκείνη τη δύσκολη ώρα κοιτάξεις πρώτα πίσω για να δεις από πού έρχεσαι, μετά ψηλά για να δεις που μπορείς να φτάσεις και μετά πιστέψεις σ’ αυτό που πραγματικά είσαι. Τότε όλα μπορεί να γίνουν απ’ την αρχή.
Η ΑΕΚ το 2013 πλήρωσε το πανάκριβο τίμημα των αλλεπάλληλων λαθών της που ξεκινούν από τα αδιανόητο γκρέμισμα της Ν. Φιλαδέλφειας. Όμως πλήρωσε τόσο ακριβά όσο δεν έχει πληρώσει άλλη ομάδα αφού στην Ελλάδα το ποδόσφαιρο δεν ορίζεται από τους νόμους και δεν πληρώνουν όλοι το ίδιο αντίτιμο για τα σφάλματα τους.
Η ΑΕΚ βρέθηκε αδύναμη και αρκετοί θέλησαν να ξεμπερδέψουν μαζί της. Αλλά ακριβώς εκεί έδειξε από πού έρχεται και ποια πραγματικά είναι.
Η ομάδα της προσφυγιάς έχει στο DNA της τη δύναμη να ξαναχτίζει τα καμένα. Να σηκώνεται όρθια, και με ψύχη που φαντάζει απίστευτη να φωνάζει ότι υπάρχει. Γιατί αυτή η ομάδα δεν είναι απλώς ένας σύλλογος. Είναι ένα κομμάτι απ’ την ιστορία αυτού του τόπου. Μέσα απ’ αυτή γεννήθηκε. Αυτήν εκπροσωπεί. Και η ιστορία δε σβήνει. Κάνει τον κύκλο της και γράφεται ξανά.
Το κύπελλο ήταν η απόδειξη ότι όλα αυτά υπάρχουν. Ότι αυτή η ομάδα είναι όλα όσα κουβαλάει στη φανέλα της. Όλα όσα τραγουδάνε οι φίλοι της στο γήπεδο. Αυτοί που δεν την αφήνουν ακόμα κι όταν παίζει στα χωράφια κι όχι στα σαλόνια. Όλα όσα κάνουν αυτοί που παίρνουν την ευθύνη της όταν όλα μοιάζουν τελειωμένα.
Γι’ αυτό δεν ήταν μια ποδοσφαιρική επιτυχία η κατάκτηση του. Ήταν η απόδειξη του γιατί αυτός ο τόπος επιβιώνει στους αιώνες.
Είναι ακριβώς αυτό που έγραψε ο Διονύσης Σαββόπουλος στο καλύτερο ίσως ελληνικό τραγούδι που γράφτηκε ποτέ και είναι για την προσφυγιά, «το ζεϊμπέκικο».
«Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά
βάλε στα όργανα φωτιά
να τιναχτεί σα μαύρο πνεύμα
Η τρομερή μας η λαλιά»…
