Η εικόνα ήταν απογοητευτική.
Ημέρα γενικής απεργίας σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε πένητες. Που χάνουν όχι μόνο τα προνόμια αλλά ακόμα και την αξιοπρέπεια τους. Και όμως. Η συμμετοχή στην απεργία ειδικά από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ήταν μικρή. Και στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, 500 φίλοι και…γνωστοί όλοι κι όλοι. Οι άνεργοι τους “γύρισαν την πλάτη”. Οι… έφεδροι τους αγνόησαν.
Όσοι είδαν τους μισθούς τους να ψαλιδίζονται δε βρήκαν κανένα λόγο για πάνε ως εκεί.
Εικόνα τραγική παρουσίασε και πορεία. Εικόνα …της ντροπής. Σε αντίθεση με αυτή του ΠΑΜΕ που ήταν μεγάλη και είχε παλμό.
Οι συνδικαλιστές με τον ξύλινο λόγο, αυτοί που δεν εργάστηκαν ποτέ, οι κομματικοί υπάλληλοι των κυβερνήσεων που εδώ και χρόνια κατέστησαν το συνδικαλισμό συνώνυμο του ρουσφετιού, της ατιμωρησίας, της συγκάλυψης και της αντιπαραγωγικότητας έμειναν μόνοι τους.
Μέρος του προβλήματος και οι ίδιοι, χάνονται μέσα σ΄αυτό που δημιούργησαν.
Τελείως ανυπόληπτοι, αποκαλύπτουν κατά την περίοδο που θα έπρεπε να ήταν οι πρωταγωνιστές, την αχρηστία τους.
Η κοινωνία τους ξέβρασε.