Τώρα που πέρασαν τα πρώτα 24ωρα και το πρώτο θετικό σοκ από τη σύλληψη του Ν. Μιχαλολιάκου και των υπολοίπων, τώρα που ξαναείδαμε από τα ρεπορτάζ και τις δικαστικές έρευνες την ιστορική διαδρομή της Χρυσής Αυγής, τώρα άρχισα να νιώθω τρόμο.
Όχι από τη δράση τους. Αλλά από την ανοχή μας.
Τρομάζω που αναλογίζομαι ότι ανεχθήκαμε τους φόνους και τις επιθέσεις. Τρομάζω που «καταπίναμε» τους φασιστικούς χαιρετισμούς στη Βουλή και στις ανοιχτές ομιλίες τους. Τις σβάστικες. Τους ύμνους προς το Χίτλερ που έπνιξε στο αίμα τον τόπο μας. Την προκλητικά κραυγαλέα φασιστική δημόσια παρουσία τους με παρελάσεις και στρατιωτικό βήμα σε πολιτικές εκδηλώσεις. Τα στρατιωτικά παραγγέλματα στους πολίτες-μέλη της ώστε να δηλώνεται ανοιχτά ο στόχος. Τις απειλές, τις συνεχείς ύβρεις, τα φτυσίματα, τη δημόσια… ούρηση!
Και κυρίως τρομάζω που ανεχθήκαμε την υποβάθμιση του ατόμου σε ενεργούμενο. Τα μέλη της Χρυσής Αυγής έπρεπε να γίνουν πειθήνια όργανα του αρχηγού. Εκπαιδεύονταν να ταπεινώνονται εμπρός στους… ανωτέρους, να μην κρίνουν τις διαταγές που λάμβαναν και να φτάνουν ακόμα και σε δολοφονίες όταν δοθεί η εντολή. «Ποτίζονταν» με φανατισμό και μίσος ώστε να λειτουργούν τυφλά. Κι αν κάποιο από τα μέλη αντιδρούσε, αναλάμβαναν οι υπόλοιποι τον εκφοβισμό του ώστε να «περάσει» σε όλους το μήνυμα ότι όποιος δεν πειθαρχεί θα συνθλίβεται.
Κι όλα αυτά τα έκανε ένα πολιτικό κόμμα για τα μέλη και τους ψηφοφόρους του.
Τρομάζω γιατί όλα τα παραπάνω και πολλά ακόμα κάναμε ότι δεν τα βλέπαμε ή τα θεωρούσαμε ανεκτά λόγω της οικονομικής κρίσης…
Πέσαμε πολύ χαμηλά. Όχι μόνο οικονομικά