Κατά το δημοσίευμα κανείς στον πλανήτη δεν πιστεύει πως η Ελλάδα θα γλιτώσει την τεράστια αναδιάρθρωση χρέους, όμως αυτό δεν είναι αρκετό.
Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο :”Οι τέσσερις κινήσεις για να σωθεί η παρτίδα”
Με λιγότερο από τρεις εβδομάδες να απομένουν μέχρι την επόμενη σύνοδο της G20 στην Γαλλία, όλα τα βλέμματα του πλανήτη είναι σταθερά «καρφωμένα» στην Ευρώπη.
Ο Πρόεδρος Nicolas Sarkozy δείχνει να συμμερίζεται την αγάπη πολλών προκατόχων του για τις μεγάλες διεθνείς συναντήσεις. Και θα έχει την ευκαιρία του: Η τωρινή σύνοδος θα πρέπει να είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, σημαντική και επιτυχής από την σύνοδο της G20 την Άνοιξη 2009 στο Λονδίνο, από την συμφωνία του Πλάζα τον Σεπτέμβριο 1985 και την Συμφωνία του Λούβρου το 1987, αν θέλουμε να περάσει στο παρελθόν η κρίση χρεών της ευρωζώνης.
Πολλοί βαρυσήμαντοι αξιωματούχοι εκτός ευρωζώνης, μεταξύ των οποίων οι κ. κ. Tim Geithner και George Osborne, έχουν υποδείξει ότι οι συναντήσεις της 3ης Νοεμβρίου θα είναι εξαιρετικά σημαντικές για την επαναφορά της παγκόσμιας οικονομίας στον ίσιο δρόμο. Προχθες, ο Βρετανός πρωθυπουργός David Cameron προέτρεψε τους Ευρωπαίους ηγέτες να προσεγγίσουν την επίλυση της κρίσης με μέθοδο «μεγάλου μπαζούκα» καθώς είναι πια ζήτημα λίγων εβδομάδων το να αποτραπεί μια οικονομική καταστροφή. Οι προσδοκίες είναι μεγάλες. Η αξιοπιστία της ευρωπαϊκής στάσης θα αποδειχθεί καίριας σημασίας -τόσο όσο ίσως ποτέ δεν ήταν σε άλλη μεγάλη διεθνή σύνοδο.
Δυστυχώς, οι ρυθμιστές της ευρωζώνης έχουν δείξει ότι προτιμούν να «σέρνονται» όσον αφορά την προσέγγιση των λύσεων στην κρίση. Αυτό το «σύρσιμο» είναι το βασικό χαρακτηριστικό των ευρωπαϊκών λύσεων στα ζητήματα τα οποία έχουν προκύψει στην ευρωπαϊκή ενοποίηση από το 1999 που καθιερώθηκε, όπως όταν προέκυψε η πρόκληση της προσαρμογής του συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης και, οπωσδήποτε, συνεχώς από πέρσι την Άνοιξη που ξέσπασε η ελληνική κρίση χρεών. Ωστόσο το «σύρσιμο» δεν επαρκεί πλέον για να κρατήσει όρθιες τις αγορές. Αν δεν αποκαλυφθεί ένα “big bang” τον επόμενο μήνα που θα πείσει τις αγορές, οι επιπτώσεις πιθανότατα θα είναι πολύ σοβαρές.
Πρώτον, δεδομένου ότι δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πια στον πλανήτη που να πιστεύει ότι η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει μεγάλη αναδιάρθρωση χρέους, θα είναι καλύτερα το ζήτημα αυτό να ξεπεραστεί και να τελειώνει. Η χώρα δεν έχει ούτε την δυνατότητα ούτε την ελαστικότητα που χρειάζονται για να αντεπεξέλθει στις αποπληρωμές που πρέπει να κάνει και είναι σαφέστατο ότι δεν μπορεί να αναπτυχθεί ώστε να πληρώσει τα χρέη της. Προσφέροντας μια αποφασιστική αναδιάρθρωση, την οποία θα συμφωνήσουν και θα αναγνωρίσουν καίριοι ρυθμιστές στην Ευρώπη και την G20, οι ηγέτες της ευρωζώνης θα δείξουν ότι επιτέλους είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα.
Δεύτερον, οι ρυθμιστές οφείλουν να συμφωνήσουν σε ένα πλαίσιο επαρκούς ανακεφαλαιοποίησης του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος. Αν γίνει επιτυχής αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, με τις ελάχιστες δυνατές επιπτώσεις μετάδοσης, θα είναι πολύ κρίσιμη εξέλιξη. Ο κ. Sarkozy και η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel φαίνεται ότι συμφώνησαν να έχουν έτοιμο ένα περιεκτικό πακέτο ως τα τέλη του μηνα. Με «οδηγό» τα επιτυχή αμερικανικά stress tests το 2009, έχει έλθει ο καιρός να αναλάβουν τα ηνία και να βάλουν ένα τέλος στα συνεχή πισωγυρίσματα και τις αμφιβολίες των αγορών όσον αφορά την κεφαλαιακή επάρκεια των ευρωπαϊκών τραπεζών.
Τρίτον, οι ηγέτες θα πρέπει να ξεκαθαρίσουν ότι, ενώ στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα αξιόχρεου, στις μεγαλύτερες οικονομίες της Ιταλίας και της Ισπανίας υπάρχει μόνο πρόβλημα ρευστότητας. Προκειμένου να πείσουν τις αγορές για αυτή την ζωτική διαφορά, η Ιταλία και η Ισπανία θα πρέπει να πείσουν ότι τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα σχέδιά τους είναι αξιόπιστα και βελτιούμενα. Η υιοθέτηση του συνταγματικού μοντέλου δημοσιονομικής σταθερότητας της Γερμανίας, θα ήταν ένα τεράστιο βήμα.
Τέλος, και ίσως σημαντικότερο, όλες οι καίριες ρυθμιστικές αρχές της ευρωζώνης θα πρέπει να δείξουν ότι πράγματι «διαβάζουν την ίδια παρτιτούρα.» Τόσο η Γερμανία και η Γαλλία, όσο και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ΕΚΤ. Αν και είναι σημαντικό να γίνει σεβαστή η ανεξαρτησία της ΕΚΤ, τα γεγονότα των τελευταίων 18 μηνών έδειξαν ότι η τράπεζα υποχρεώθηκε να αναλάβει μια σειρά μέτρα που δεν σκόπευε να αναλάβει. Τώρα, θα πρέπει να υιοθετήσει ένα διαφορετικό πνεύμα, αν θέλει να επιτύχουν οι συμφωνίες των Ευρωπαίων ηγετών και της G20.
Πολλές άλλες ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες διαθέτουν μεγάλη ευελιξία χωρίς να υποχρεώνονται να εγκαταλείπουν την κύρια αρμοδιότητά τους. Αυτό ισχύει για την αμερικανική Federal Reserve, για την κεντρική τράπεζα της Νέας Ζηλανδίας και, πιο πρόσφατα, την κεντρική τράπεζα της Ελβετίας. Χρησιμοποιώντας την φράση «απεριόριστα» για το πόσο μακριά θα φτάσει η παρέμβασή της για να χαμηλώσει την αξία του ελβετικού φράγκου, η SNB δεν χρειστηκε καν να ξοδέψει πολλά για να επιτυχει τον στόχο της (τουλάχιστον μέχρι τώρα).
Υιοθετώντας μια ανάλογα τολμηρή προσέγγιση όσον αφορά την δρομολόγηση ρευστότητας προς τις ευρωπαϊκές αγορές ομολόγων ή ίσως την μόχλευση του διευρυμένου EFSF, η ΕΚΤ μπορεί να ανατρέψει την σημερινή κατάσταση. Πιο μακροπρόθεσμα, θα ήταν λογικό να μπει ο στόχος για βήματα με κατεύθυνση της μεγαλύτερη δημοσιονομική ενοποίηση, μέσω της ανάπτυξης μιας κοινής αγοράς ομολόγων ευρωζώνης. Αν όμως δεν σταματήσουν να «σέρνονται» οι Ευρωπαίοι ρυθμιστές, κανένας από αυτούς τους στόχους δεν θα έχει καμία σημασία.
Διαβάστε επίσης :
