Η παγίδα Σαμαρά και Βενιζέλου στον Τσίπρα

Είναι τα τέσσερα σημαδιακά γεγονότα την πρώτη μέρα μετά την προκήρυξη των εκλογών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Τι να τρομάζει άραγε τους επενδυτές και τις αγορές; Μήπως ο κ. Σταύρος Δήμας;  Οχι ασφαλώς (με τον κ. Δήμα το πρόβλημα είναι πως δεν συγκεντρώνει εκείνα τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά που θα του επιτρέψουν να διεμβολίσει τους ανεξάρτητους βουλευτές, την ΑΝΕΛ και εν μέρει τη ΔΗΜΑΡ κι αυτό φοβίζει από την ανάποδη. Ότι δηλαδή δεν θα συγκεντρώσει τον κρίσιμο αριθμό των 180 βουλευτών).  Μήπως οι ΑΝΕΛ και ο επιθετικός λόγος του Καμμένου; Ούτε συζήτηση. Μήπως η ΔΗΜΑΡ; Αστεία πράγματα αφού με την αποχώρηση από την κυβέρνηση έκανε το ιστορικό λάθος και τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους της με εξαφάνιση κοινοβουλευτική. Μήπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ; Ουτε κατά διάνοια. Είναι τα «καλά παιδιά»  των αγορών. Δεν φαντάζομαι να φοβούνται «Το Ποτάμι»  και τον Σταύρο Θεοδωράκη γιατί δεν έδωσαν τέτοια δείγματα γραφής.

Απομένουν το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Το πρώτο δεν μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία και δεν ενδιαφέρεται να εμπλακεί στο κυβερνητικό παιχνίδι παρά μόνο αν υπάρχει προοπτική εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Και με τον ΣΥΡΙΖΑ τι γίνεται; Είτε θέλουν κάποιοι να το δουν, είτε δεν θέλουν, τρομάζει τις αγορές, τρομάζει τους επενδυτές και κακά τα ψέματα τρομάζει και ένα ποσοστό Ελλήνων πολιτών.

Εμένα προσωπικά δεν μου προκαλεί κανένα τρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος. Σε μία σταθεροποιημένη για τα καλά οικονομία, ας πούμε όπως ήταν μετά το 2000 ως το 2005, σε μία οικονομία με ισχυρούς ρυθμούς ανάπτυξης, μία οικονομία με αντοχές, το πρόγραμμα το ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να εφαρμοστεί στο κοινωνικό του σκέλος και να ενισχύσει ακόμα περισσότερο τους ρυθμούς ανάπτυξης, αρκεί να απαλλασσόταν από τα λαϊκίστικα στοιχεία του τύπου «τάζουμε σε όλους»  γιατί πολύ απλά δεν μπορεί κανείς να τάξει όλα σε όλους. Επίσης, αν άλλαζε τη θέση του για το Δημόσιο το οποίο είναι η μεγάλη πληγή και η αιτία της κακοδαιμονίας της Ελλάδας και των Ελλήνων θα ήταν πρόγραμμα αναδιανεμητικό.

Επανερχόμενοι στο ΣΥΡΙΖΑ θα λέγαμε πως δεν τρομάζει ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό υποκείμενο, αλλά η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια που γεννά αυτό που λέει και τάζει και πολύ περισσότερο αυτό που δεν λέει.

Τώρα τα πράγματα έχουν γίνει πιο σκούρα, πολύ πιο δύσκολα για την Κουμουνδούρου. Αν μέχρι τώρα υπολόγιζε ότι θα είχε λυμένο το πρόβλημα της χρηματοδότησης και του μνημονίου, αφού θα είχε υπάρξει συμφωνία με την τρόικα και επομένως θα μπορούσε με μεγαλύτερη άνεση να αρχίσει συζητήσεις μα τους δανειστές για το «κούρεμα» του χρέους, τις αλλαγές στο νέο καθεστώς μετά το μνημόνιο και στη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, να πουλήσει και λίγο «τσαμπουκά» βρε αδερφέ για να ικανοποιήσει το πόπολο, τώρα σε περίπτωση πρόωρων εκλογών και νίκης του έχει την «καυτή» πατάτα στα χέρια του. Η βόμβα από τον Σαμαρά περνά στον Τσίπρα. Η παράταση (τεχνική ή όχι) των δύο μηνών είναι η μεγάλη παγίδα που έστησαν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος στον Τσίπρα.

Ο χρόνος σε περίπτωση πρόωρων εκλογών είναι πολύ ασφυκτικός. Ως την 1 Μαρτίου 2015 η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές θα πρέπει να βρει ασπίδα για τη χώρα, την οικονομία και τις τράπεζες. Θα πρέπει να διαπραγματευτεί νέο μνημόνιο ή νέα σχέση ή ό,τι νέο νομίζει σε αυτό το χρονικό διάστημα και προπαντός να πείσει δανειστές, που δεν είναι καθόλου διατεθειμένοι να πειστούν και οι οποίοι θα θέλουν να βάλουν εμπόδια και τρικλοποδιές σε μία κυβέρνηση Τσίπρα.

Αν οι πιέσεις και οι εκβιασμοί προς τους Σαμαρά και Βενιζέλο ήταν πολύ ισχυρές, στην περίπτωση Τσίπρα θα γίνουν ασφυκτικές, σχεδόν αφόρητες. Εκτός κι αν ο Τσίπρας γίνει κι αυτός «καλό παιδί», όπως οι Σαμαράς και Βενιζέλος, οπότε η Μέρκελ θα ανοίξει φαρδιά πλατιά την αγκαλιά της να τον υποδεχτεί. Τότε να δείτε θα τον αγαπήσει περισσότερο και από το Σαμαρά.

Αλλά τότε τι θα γίνει με τον Λαφαζάνη, τι θα γίνει με τον Κουρουμπλή που θέλει ντε φάκτο «κούρεμα» του χρέους κατά 30%, τι θα γίνει με τον Νταβανέλο, τον Ρούντι και άλλες συνιστώσες που ονειρεύονται κατάληψη ανακτόρων και την παντιέρα ρόσα;

Πολύ δύσκολη εξίσωση, σχεδόν άλυτη με τους σημερινούς συσχετισμούς εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά είδαν στην Κουμουνδούρου και «μούδιασαν» τις τελευταίες μέρες. Αυτά βλέπουν οι αγορές και οι επενδυτές και τρομάζουν. Αυτά βλέπει το Χρηματιστήριο και βουλιάζει. Την αβεβαιότητα, την ανασφάλεια και προπαντός την ακυβερνησία αν δεν υπάρχουν ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και προπαντός ισχυρές συμμαχικές κυβερνήσεις.

Αυτό βλέπω κι εγώ και προπαντός τις συνέπειες στην οικονομία που δεν αποκλείουν ακόμα και την επιστροφή στην αρχή της κρίσης και την απεμπόληση των θυσιών του ελληνικού λαού.

Και δεν τα βλέπουν μόνο όσοι φορούν τις κομματικές παρωπίδες. Δυστυχώς φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, αλλά με αγκάθια ή για να είμαι πιο ακριβής, με νάρκες.