Και η απόδειξη δεν απαιτεί προχωρημένα μαθηματικά, ούτε γνώσεις της θεωρίας της σχετικότητας ή την ευφυΐα ενός Νομπελίστα της οικονομίας.
Με απλά μαθηματικά αποδεικνύεται πως ο ΕΝΦΙΑ είναι ο πιο “τρελός” φόρος και όσο συνεχίζεται η εφαρμογή του τόσο πιο ακατανόητη γίνεται η εμμονή σε ένα φόρο ταφόπλακακα της ανάπτυξης, δημίου των ανέργων, νεκροθάφτη των ασφαλιστικών ταμείων και επιχειρήσεων.
Είναι ακατανόητη η εμμονή όταν η κατάργησή του θα συμβάλλει στην ανάπτυξη, θα φέρει περισσότερα έσοδα στα κρατικά ταμεία, θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας θα δώσει το φιλί της ζωής στα ταμεία.
Ας δούμε τους απλούς αριθμούς. Το 2007 η συμβολή στο ΑΕΠ της οικοδομής ήταν 26,1 δισ. ευρώ, το 2008 έπεσε στα 17,3 δισ. ευρώ και το 2014 θα γκρεμιστεί στα μόλις 2,8 δισ. ευρώ.
Στο παρελθόν μόνο από το ΦΠΑ έμπαιναν στα δημόσια ταμεία περισσότερα χρήματα από αυτά που εισπράττει τώρα το Δημόσιο από τον ΕΝΦΙΑ. Αν προστεθούν οι φόροι που πλήρωναν οι επιχειρήσεις και οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, καθώς και οι ασφαλιστικές εισφορές στα ταμεία, τότε γίνεται αντιληπτό πως το όφελος για τον κρατικό κορβανά ήταν πολλαπλάσιο του ΕΝΦΙΑ και άγγιζε αν δεν ξεπερνούσε χοντρικά τα 10 δισεκατομμύρια ευρώ. Μα πάνω απ’ όλα εκατοντάδες χιλιάδες σημερινοί άνεργοι είχαν δουλειά.
Ο ΕΝΦΙΑ τί καταφέρνει; Γκρεμίζει τις ελπίδες και τις προοπτικές να πάρει γρήγορα εμπρός η οικοδομή η οποία ήταν η ατμομηχανή της οικονομίας.
Είναι τρελλό. Είναι τόσο φανερό που γίνεται ακόμα πιο τρελό όταν κανείς σκέφτεται ότι από την άνοδο της οικοδομικής δραστηριότητας που θα συμβάλλει αποφασιστικά και στην έξοδο της χώρας από την κρίση, επιλέγεται ο ΕΝΦΙΑ ο οποίος μαζί με τυχόν άλλες αστοχίες μπορούν να ξαναρίξουν τη χώρα στο σπιράλ του θανάτου.
Για όποιον προτάξει το επιχείρημα ότι τώρα χρειάζονται 3 δισ. και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να βρεθούν, ενώ η οικοδομή θα χρειαστεί 2 με 3 χρόνια να φτάσει σε ικανοποιητικό ύψος η απάντηση είναι μία.
Η κυβέρνηση ας πάρει τα χρήματα από τις λίστες. Μπορεί. Η ίδια εξάλλου κοκορεύτηκε ότι οι έλεγχοι απέδωσαν σημαντικά ποσά. Ε, λοιπόν ας επιταχύνει και ας πραγματοποιήσει πολλαπλάσιους ελέγχους ώστε να εισπράξει μεγαλύτερα ποσά ή σε τελική ανάλυση ας επιβάλλει έκτακτη εισφορά την οποία στη συνέχεια να συμψηφίσει με τα αποτελέσματα των ελέγχων. Πολιτική βούληση χρειάζεται και η πρακτική λύση βρίσκεται εύκολα. Αφήστε που εκτός από οικονομικά και κοινωνικά η επιλογή αυτή προσφέρει και σημαντικά πολιτικά οφέλη.
