Χοντρό ”χέρι” από ένα μεγάλο ”κεφάλι”.
Τα άκρως υποτιμητικά αυτά σχόλια για τους πολιτικούς της Ευρώπης, Αμερικής και Ιαπωνίας κάνει ο Mohamed El-Erian, διευθύνων σύμβουλος της PIMCO, που είναι ίσως η μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη στην αγορά ομολόγων.
Ο Mohamed El-Erian με μία πετυχημένη παρομοίωση εξηγεί γιατί τρέμει στην ιδέα πως αυτοί οι πολιτικοί καλούνται να ξεπεράσουν την διεθνή κρίση : ”Δεν ξέρω για σας, αλλά όποτε βρίσκομαι σε αεροπλάνο που περνάει από αναταράξεις, με καθησυχάζει η πεποίθηση ότι οι πιλότοι που κάθονται πίσω από την κλειστή πόρτα του πιλοτηρίου ξέρουν τι να κάνουν. Θα αισθανόμουν πολύ διαφορετικά αν, από μια ανοικτή πόρτα, έβλεπα πιλότους εκνευρισμένους για την κακή ανταπόκριση των οργάνων του αεροσκάφους, να τσακώνονται για την επόμενη κίνησή τους και να μην παίρνουν καμία βοήθεια από τα manuals.Έτσι, είναι ανησυχητικό το ότι οι ηγεσίες πολλών Δυτικών οικονομιών σήμερα μοιάζουν με την δεύτερη ομάδα πιλότων. Αυτή η αντίληψη δεν αντανακλά μόνο τις αντιφατικές δηλώσεις και συμπεριφορές των αξιωματούχων, αλλά και την έκταση με την οποία τα οικονομικά αποτελέσματα διαρκώς δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες”.
Διαβάστε τους έξι λόγους που κατά τον El-Erian αποδεικνύονται ”ελάχιστοι” οι πολιτικοί.
”Πρώτον, και οι τρεις οικονομικές περιοχές, Ευρώπη Αμερική και Ιαπωνία, βρίσκονται αντιμέτωπες με ανησυχητικές δυναμικές απομόχλευσης. Όπως η απώλεια οξυγόνου από το υποθετικό αεροπλάνο μας την ώρα της πτήσης, η απομόχλευση αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες και υπονομεύει την παραδοσιακή αποτελεσματικότητα των επίσημων πολιτικών. Πράγματι, αν αφήνονταν παντελώς στη δική τους δυναμική, αυτές οι οικονομίες πιθανότατα να μείωναν το υπερβολικό χρέος και θα άλλαζαν τις μακροχρόνιες κοινωνικές συμβάσεις με τρόπο που και θα ήταν εξαιρετικά ανεξέλεγκτος, αλλά και θα οδηγούσε σε οικονομική επιδείνωση με υψηλότερο κίνδυνο εκδήλωσης μιας νέας οικονομικής κρίσης.
Δεύτερον, οι εγχώριες δυναμικές απομόχλευσης δημιουργούν άλλα διαρθρωτικά εμπόδια. Αν και οι λεπτομέρειες διαφοροποιούνται ανάλογα με την οικονομική περιοχή και τον τομέα (στεγαστική αγορά, αγορά απασχόλησης, πιστωτική διαμεσολάβηση, κλπ), είναι ένας συνδυασμός με κοινό και ανεπιτυχές αποτέλεσμα: εμποδίζει την ικανότητα των οικονομιών να αναπτυχθούν.
Τρίτον, οι αξιωματούχοι λειτουργούν σε μια παγκόσμια οικονομία που βρίσκεται εν μέσω τεράστιων ανακατατάξεων, καθώς πολλές συστημικά σημαντικές αναδυόμενες οικονομίες, ηγούμενες από την Κίνα, συνεχίζουν να αναπτύσσονται με φρενήρεις ρυθμούς.
Τέταρτον, με το να επιλέγουν κυκλικά μέτρα για την αντιμετώπιση των διαρθρωτικών προβλημάτων, οι πολιτικοί έχουν κάνει την κατάσταση ακόμα πιο περίπλοκη –κάτι που και πάλι αντανακλά την ανικανότητά τους να καταλάβουν τις ασυνήθιστες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.
Πέμπτον, η πολιτική περιπλέκει σημαντικά την κατάσταση. Ο λόγος είναι απλός: στις περισσότερες περιπτώσεις, τα απαιτούμενα διαρθρωτικά μέτρα απαιτούν επώδυνα μέτρα τώρα προκειμένου να υπάρξουν οφέλη μακροπρόθεσμα – μια «ανταλλαγή» που σιχαίνονται οι πολιτικοί, ιδιαίτερα όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Τέλος, η επικοινωνία είναι «για κλάματα». Σπάνια έχω δει τέτοια αποτυχία αξιωματούχων να δώσουν μια ξεκάθαρη οπτική επί των μεσοπρόθεσμων οικονομικών προοπτικών –μια αποτυχία που επαυξάνει την γενική και ανησυχητική αίσθηση αβεβαιότητας.
”Όλα αυτά εξηγούν το γιατί θα πρέπει να λυπόμαστε τις σημερινές πολιτικές ηγεσίες, που πρέπει να αντιμετωπίζουν ασυνήθιστα δύσκολες προκλήσεις με ασυνήθιστα αναποτελεσματικά εργαλεία. Όμως η λύπηση δεν αποτελεί «τσάμπα εισιτήριο». Θα πρέπει επίσης να παρακινήσουμε τους αξιωματούχους να αλλάξουν τον παραδοσιακό, κυκλικό τρόπο σκέψης τους, με έναν τρόπο σκέψης που θα κατανοεί καλύτερα και θα αντιμετωπίζει πιο αποτελεσματικά, τα πιο περίπλοκα –αλλά κρίσιμης σημασίας- διαρθρωτικά ζητήματα που κρύβουν τα σημερινά προβλήματα.
Δυστυχώς, αυτό δεν θα γίνει μέσα σε μια νύχτα. Και, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι συνθήκες ίσως πρέπει να γίνουν πολύ χειρότερες για να οδηγήσουν τους πολιτικούς σε αλλαγή τρόπου σκέψης. Στο μεταξύ, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά που έχουν την τύχη να μπορούν να δημιουργούν κάποιο «μαξιλάρι» προστασίας, θα συνεχίσουν αναπόφευκτα να το κάνουν. Άλλοι, δυστυχώς, θα είναι ευάλωτοι σε ακόμα μεγαλύτερες αναταράξεις –και χωρίς μάλιστα να έχουν το πλεονέκτημα να μην βλέπουν τι γίνεται μέσα στο πιλοτήριο», καταλήγει”.
Διαβάστε επίσης :
