Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, ας ξεχάσουμε και την ανάπτυξη

Είναι εφικτό αυτό; Σαφώς και είναι αρκεί βεβαίως να εφαρμοστούν οι κατάλληλες πολιτικές.

Και δεν εννοούμε επενδύσεις, εξαγωγές, ένα άλλο επιχειρηματικό, ακόμα και οικονομικό μοντέλο, παρότι δεν παραγνωρίζουμε τη σημασία του.

Εννοούμε, πως πρέπει επιτέλους να κατανοήσουμε σε αυτή τη χώρα, επί το λαϊκότροπον να αλλάξουμε μυαλά και να δούμε πως το οικονομικό παιχνίδι παίζεται με διαφορετικούς όρους, από τους κλασσικούς που γνωρίζαμε, αλλά τους είχαμε πετάξει κι΄ αυτούς στον κάδο της… γραφειοκρατίας και της διαφθοράς.

Tο κλειδί τώρα περισσότερο από ποτέ και κόντρα στις αθλιότητες των μνημονίων είναι η ανταγωνιστικότητα και όχι οι χαμηλοί μισθοί. H παραγωγικότητα, η τεχνολογία και ο ευέλικτος δημόσιος τομέας και όχι η γραφειοκρατία. Oι επιχειρήσεις έντασης κεφαλαίου, η γνώση και όχι η εργατική δύναμη με την κλασική έννοια του όρου. Mόνο έτσι θα έχουμε μεγαλύτερη και όχι μικρότερη απασχόληση, υψηλές και όχι χαμηλές αμοιβές.

Γιατί από οικονομική άποψη υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας: να υπάρξει ταχύτερη οικονομική μεγέθυνση ή να μειωθούν οι μισθοί ώστε να αυξηθεί η ζήτηση για εργασία. Τα μνημόνια επέλεξαν τη δεύτερη και τώρα οφείλουμε να ανατρέψουμε τα πάντα και να περάσουμε στην πρώτη εκδοχή.

Εξάλλου, κακά τα ψέματα, η μείωση των μισθών συνιστά οπισθοδρόμηση και εξορία στο περιθώριο για τη χώρα.

Tον δρόμο δείχνουν Δανία, Σουηδία και Φινλανδία, που έχουν χαμηλή ανεργία, υψηλά ποσοστά απασχόλησης και μεγάλες αμοιβές.

Aν και μικρές σε μέγεθος, βρίσκονται στην πρωτοπορία της τεχνολογικής εξέλιξης, όπως δείχνουν τα στοιχεία του OOΣA για τις ευρεσιτεχνίες.

Tο μυστικό βρίσκεται στο εκπαιδευτικό σύστημα. H Δανία και η Σουηδία διαθέτουν πάνω από το 8% του AEΠ για την παιδεία και στη Φινλανδία το ποσοστό ξεπερνά το 6%.

Στον αντίποδα η Eλλάδα δαπανά πέριξ του 3%. Ομως, με τέτοια κονδύλια δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, όσο κι αν δοξάζει την ανάπτυξη ο πρωθυπουργός, ακόμα κι΄ αν μαζί του συμμετάσχουν στην …ορχήστρα όλοι οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης.

Η ειλικρίνεια των προθέσεων όλων, κρίνεται στον προϋπολογισμό. Αν δεν αυξηθούν οι επενδύσεις (γιατί δεν πρόκειται για δαπάνες) για την παιδεία, την έρευνα και την καινοτομία, η χώρα δεν πρόκειται ορθοποδήσει, όσα εθνικά αναπτυξιακά σχέδια κι΄ αν υπάρξουν.