Οι πιέσεις της Ουάσιγκτον προς τις Βρυξέλλες βρίσκουν προς το παρόν χλιαρή ανταπόκριση
Σημαντική θέση στα αμερικανικά επιχειρήματα απέναντι στις χώρες που υπόκεινται σε δασμούς κατέχει πλέον το φυσικό αέριο.
Ο πρόεδρος Τραμπ έθεσε ήδη σε προτεραιότητα τις εξαγωγές αμερικανικού υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG) στις διαπραγματεύσεις που θα έχει με τα διάφορα κράτη ώστε να ολοκληρωθούν εμπορικές συμφωνίες και να αρθούν οι δασμοί. Μάλιστα, ο χρόνος μετράει αντίστροφα λόγω της προθεσμίας των 90 ημερών που έδωσε η Ουάσιγκτον.
Μέχρι στιγμής, σημαντικές χώρες της Ασίας φαίνεται πως υποκύπτουν στις πιέσεις και αποδέχονται μια πιο στενή ενεργειακή σχέση με τις ΗΠΑ. Η Νότια Κορέα εμφανίζεται πρόθυμη να επενδύσει σε αμερικανικό σταθμό παραγωγής LNG στην Αλάσκα, ώστε να λάβει παραπάνω ποσότητες. Αντίστοιχα, η κυβέρνηση της Ταϊλάνδης έβαλε στη διμερή ατζέντα την ενέργεια, ενθαρρύνοντας τον ιδιωτικό της τομέα να επενδύσει στις ΗΠΑ.
Πάντως, στην Ευρώπη τα πράγματα είναι σαφώς πιο περίπλοκα. Καταρχήν, η ΕΕ δεν θέλει να δεσμευτεί για αγορές φυσικού αερίου σε βάθος δεκαετιών, καθώς μια τέτοια κίνηση θα αμφισβητούσε τους κλιματικούς της στόχους. Η όποια άνοδος των εισαγωγών από τις ΗΠΑ θα γίνει μονάχα μέσα σε αυτό το πλαίσιο και δίχως εκτροχιασμό της κλιματικής φιλοδοξίας.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να επισημάνουμε ότι σύντομα θα παρουσιάσει η Κομισιόν την πρότασή της για το νέο στόχο μείωσης των εκπομπών για το 2040. Ήδη λαμβάνουν χώρα έντονες συζητήσεις και το θέμα είναι άμεσα συνυφασμένο με τις όποιες δυνατότητες για παραπάνω εισαγωγές φυσικού αερίου μελλοντικά.
Το σίγουρο είναι ότι η Κομισιόν διατηρεί ακλόνητη την πεποίθησή της ότι πρέπει να αναπτυχθούν οι ευρωπαϊκές ενεργειακές πηγές, πράγμα που σημαίνει κατά κύριο λόγο τις ΑΠΕ. Εδώ θα υπήρχε κανονικά μια σπουδαία ευκαιρία για περισσότερη συνεργασία μεταξύ ευρωπαϊκών και αμερικανικών ομίλων, όμως ο Τραμπ είναι γνωστός πολέμιος των ΑΠΕ και έτσι το όλο θέμα δεν βρίσκεται καν στο τραπέζι.
Έπειτα, η Ευρώπη είναι αντιμέτωπη με το δέλεαρ μιας πιθανής επιστροφής του ρωσικού αερίου, το οποίο θεωρείται κατά πολύ φθηνότερο σε σχέση με το αμερικανικό LNG. Αρκετές κυβερνήσεις τάσσονται υπέρ μιας νέας σχέσης με τη Ρωσία. Ακόμα και μέσα στη Γερμανία υπάρχουν φωνές που καλούν τη νέα κυβέρνηση να αναβιώσει τον αγωγό Nord Stream για να δοθεί λύση στο πρόβλημα του ενεργειακού κόστους και να στηριχθεί η βιομηχανία.
Τέλος, οι υπολογισμοί των Ευρωπαίων επηρεάζονται και από μια ακόμη μεταβλητή: Το έλλειμμα εμπιστοσύνης που εντοπίζουν πλέον στην αμερικανική πλευρά. Οι αποφάσεις του Τραμπ αλλάζουν συνεχώς και στέλνουν αντιφατικά μηνύματα, άρα είναι δύσκολο να δεσμευτεί κανείς απέναντί του.
Με βάση τα παραπάνω, οι ειδικοί της ενέργειας θεωρούν πιο πιθανό σενάριο να αγοράσει η ΕΕ παραπάνω ποσότητες αμερικανικού αερίου, αλλά όχι στο βαθμό που θα επιθυμούσε η Ουάσιγκτον. Απομένει να φανεί αν οι ευρωπαϊκοί όμιλοι θα επενδύσουν σε έργα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στα πλαίσια του ιαπωνικού μοντέλου, ή αν θα περιοριστούν μονάχα στο ρόλο του αγοραστή.
