‘Οσοι επιθυμούν την ολοκλήρωση μέσω και της δημοσιονομικής σύγκλισης και επομένως την καλύτερη στήριξη του οικονομικού οικοδομήματος, μάλλον θα απογοητεύτηκαν από τις τελευταίες εξελίξεις.
Και δεν είναι τόσο οι διαφορές μεταξύ κρατών για την επιλογή της λιτότητας ή της ανάπτυξης. Το ευρωπαϊκό DNA έχει πολύ ισχυρές δόσεις ανατολίτικου παζαριού και κάπου θα μπορούσαν να συγκλίνουν κάνοντας αμοιβαίες παραχωρήσεις σε άλλα πεδία συμφέροντος. Ετσι, πάντα γινόταν και έτσι πάντα θα γίνεται. Η Ευρώπη έχει κάνει και θα κάνει τα όποια βήματα με παζάρια, συμβιβασμούς, αμοιβαίες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις ανάλογα με το εθνικό συμφέρον των χωρών μελών. Και ως γνωστόν σε τέτοια παζάρια οι πιο ισχυροί ή οι περισσότεροι και καλύτερα συνασπισμένοι κερδίζουν τα περισσότερα.
Δεν είναι ούτε η κατσάδα της Μέρκελ στο Ντράγκι γιατί τόλμησε (o tempora o mores) να αμφισβητήσει τη γερμανικής κοπής λιτότητα και να ζητήσει δημοσιονομικά μέτρα ώστε να προωθηθεί η ανάπτυξη και να αποτραπεί ο αποπληθωρισμός που καραδοκεί και απειλεί τη γηραιά ήπειρο με στασιμότητα διαρκείας και επομένως μαρασμό, ανεργία και περιθωριοποίηση.
Δεν είναι η γερμανική ηγεμονία και η τάση του Βερολίνου (όπως φανερώνει και η κατσάδα της Μέρκελ) να καθυποτάξει τους εταίρους στις δικές του επιλογές που εμπνέονται από τη γερμανική φοβία για τον πληθωρισμό αλλά και τη διαχρονική προσπάθεια να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη.
Είναι οι αντιλήψεις για την Ευρώπη του εφικτού και όχι την αναγκαιότητα της βαθύτερης ένωσης της Ευρώπης. Αντιλήψεις που εξέφρασε και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφανγκ Σόιμπλε στο άρθρο στους Financial Times και με το οποίο δίνεται προτεραιότητα στις εθνικές επιλογές, αντί των ευρωπαϊκών, που εκθειάζει τη συνεργασία των “πρόθυμων” αντί της συνεργασίας όλων των Ευρωπαίων, που κλείνει το μάτι στην Ευρώπη δύο ή και περισσότερων ταχυτήτων, ανάλογα με τις συνθήκες που επικρατούν, που προτάσσει την εθνική κυριαρχία αντί της εκχώρησής της για την οικοδόμηση της Ενωμένης Ευρώπης, που τορπιλίζει την εμβάθυνση της Ενωμένης Ευρώπης και συντηρεί τις βασικές ατέλειες του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, καθώς και τις δομικές αιτίες που ταρακούνησαν συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Στην Ευρώπη κάποιοι δεν κατάλαβαν ότι η Ε.Ε. θα επιζήσει και θα γίνει ισχυρή με μεγαλύτερη και βαθύτερη ενοποίηση που θα την εφοδιάσει με τις αναγκαίες δομές ή θα καταδικαστεί σε μαρασμό και ενδεχομένως σε ξαφνικό θάνατο αν τα συμφέροντα κάποιου ή κάποιων κρατών επιτάσσουν την έξοδο από αυτή.
Και να μην ξεχνάμε ότι το ρεύμα των ευρωσκεπτικιστών ενισχύεται.
