Ακόμη και στο πρώτο έτους οποιουδήποτε οικονομικού Πανεπιστημίου, οι καθηγητές διδάσκουν στους φοιτητές τους, ότι η συνεχής αύξηση της φορολογίας, συνήθως φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, δηλαδή μείωση των εσόδων.
Στα χρόνια των μνημονίων οι περισσότερες κυβερνήσεις το μίγμα πολιτικής που εφήρμοσαν στηριζόταν σε μεγάλο βαθμό σε αυτή την επιδίωξη: αύξηση των εσόδων, μέσω της αύξησης της φορολογίας. Αυτό στην αρχή απέδωσε και θεωρεί, ως έκτακτο μέτρο.
Όμως δυστυχώς κάτι που επαναλαμβάνεται στο τέλος γίνεται φάρσα.
Τι δείχνει ο προϋπολογισμός του 2018; Ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Οι φόροι αυξάνονται, οι παροχές περιορίζονται, αλλά σχεδόν καμία παρέμβαση δεν υπάρχει στον σκληρό πυρήνα του κρατικού μηχανισμού. Στον δημόσιο τομέα το μισθολογικό κόστος αυξάνει και δεν υπάρχει καμία απολύτως προσπάθεια για το αντίθετο.
Και για να μην πάμε πολύ μακριά στον παρελθόν και το τι έκαναν οι προηγούμενες κυβερνήσεις ας μείνουμε στην παρούσα κυβέρνηση. Το 2016 ψηφίστηκαν μέτρα και παρεμβάσεις για την εφετινή χρονιά άνω των 2 δις ευρώ. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Τα φορολογικά μέτρα μειώθηκαν κατά σχεδόν ένα δις.
- Ο φόρος στα καύσιμα αυξήθηκε, αλλά τα έσοδα μειώθηκαν.
- Ο φόρος στα τσιγάρα αυξήθηκε, αλλά και τα έσοδα πάλι μειώθηκαν.
- Το αφορολόγητο μειώθηκε, αλλά τα καθαρά έσοδα από την φορολογία εισοδήματος μειώθηκαν.
Πως όμως δημιουργήθηκε το πλεόνασμα ρεκόρ; Κυρίως μέσω της ασφαλιστικής «δεξαμενής». Από την μία αυξήθηκαν τα έσοδα από τις εισφορές και από την άλλη «πάγωσε» η έκδοση νέων συντάξεων, με αποτέλεσμα από πρόβλεψη για έλλειμμα περίπου ένα δις, δημιουργήθηκε ισόποσο πλεόνασμα.
Το 2017, παρατηρήθηκε μία τάση, που δυστυχώς μπορεί να συνεχιστεί και το 2018. Οι ελεύθεροι επαγγελματίες που πληρώνουν εισφορές με βάση το εισόδημα, προσπαθούν νε ρίξουν τα έσοδά τους, χρησιμοποιώντας τα μονοπάτια της φοροδιαφυγής, με αποτέλεσμα, αφενός οι εισφορές να μην είναι οι επιθυμητές και ταυτόχρονα να τα φορολογητέο εισόδημα να συρρικνώνεται δραματικά.
Όμως και στο κοινωνικό κράτος η μείωση της δαπάνης είναι ιδιαίτερα υψηλή, όσο περίπου είναι και το ύψος του κοινωνικού μερίσματος. Σε μία δημόσια υγεία που παραπαίει μάλλον είναι «χτύπημα κάτω από την μέση», όταν μάλιστα δεν έχουν δημιουργηθεί οι συνθήκες εκείνες και οι απαραίτητοι μηχανισμοί, που θα περιορίζουν την όντως υψηλή σπατάλη στην συγκεκριμένο χώρο.
Αποτελεί μάλλον έκπληξη πρώτου μεγέθους, η επιλογή της κυβέρνησης να φτιάξει πλεονάσματα ακόμη υψηλότερα από το 3,5%, που η ίδια λίγους μήνες πριν τα θεωρούσε ως «σφαγιαστικά» για την οικονομία και την κοινωνία. Προκειμένου να αντιληφθεί ο καθένας για τι νούμερο μιλάμε, θα τονίσουμε ότι χωρίς κανείς να μας το ζητήσει θα έχουμε επιπλέον 550 εκατ. πλεόνασμα.
Ο δρόμος για την επιστροφή στην κανονικότητα, δεν περνάει μόνο μέσα από την επιστροφή στις αγορές, αλλά και την έστω μερική έξοδο από το Μνημόνιο. Ο δρόμος που είναι μονόδρομος, είναι η διατηρήσιμη ανάπτυξη. Αυτή θα φέρει, και αύξηση εσόδων και νέες θέσεις εργασίας και μεγαλύτερο πλούτο και περισσότερη ευημερία. Όλα τα άλλα είναι δυστυχώς να αποτύχουν.
