Σύμφωνα με το βρετανικό περιοδικό το SPD έχει ως προτεραιότητα την κοινωνική πολιτική, ενώ τα CDU/CSU ακολουθούν το δικό τους δρόμο σε θέματα εσωτερικών και ασφάλειας. Οι αφίξεις των μεταναστών θα έχουν ως όριο 180-220 χιλιάδες και οι επανενώσεις οικογενειών θα περιοριστούν σε χίλιες μηνιαίως, ενώ θα υπάρξει μια ήπια αύξηση στον αμυντικό προϋπολογισμό.
Η μεγάλη αλλαγή σχετίζεται με την Ε.Ε., καθώς σύμφωνα με προσχέδιο του SPD η χώρα δεσμεύεται να συνεργαστεί στενά με τον Mακρόν και άλλους για τα θέματα άμυνας και μετανάστευσης, για την αύξηση της συμβολής της Γερμανίας στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό και για ενίσχυση των εξουσιών στο Ευρωκοινοβούλιο καθώς και για το μετασχηματισμό του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας σε ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο “βάσει του κοινοτικού δικαίου” και υπό κοινοβουλευτικό έλεγχο (…).
Ως υπουργός Οικονομικών, ο Σολτς θα είναι περισσότερο συμφιλιωτικός από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε – είναι δύσκολο να φανταστούμε να ασπάζεται την ελληνική αποβολή από την ευρωζώνη, για παράδειγμα- αλλά τα ένστικτά του δεν διαφέρουν δραστικά από εκείνα της Mέρκελ. Όποιος αναμένει έναν τευτονικό Βαρουφάκη θα απογοητευθεί. Η νέα κυβέρνηση έχει πολύ μικρότερη πλειοψηφία από την προηγούμενη και αντιμετωπίζει, ως το μεγαλύτερο κόμμα αντιπολίτευσης στη Βουλή, το ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία. Αμφότερες οι πλευρές του νεοφυούς συνασπισμού δεσμεύονται σε πιο ανοιχτή διαφωνία προκειμένου να διατηρήσουν τις ταυτότητές τους (κάτι το οποίο είναι θετικό). Διαπραγματεύονταν έχοντας στο νου τους τις επόμενες εκλογές και ίσως κυβερνήσουν κατά αυτόν τον τρόπο. Όσο κι αν σηματοδοτεί το μέλλον της Γερμανίας, η συμφωνία συνασπισμού που επετεύχθη είναι παράλληλα και μια μορφή τεχνικού κατασκευάσματος.
ΠΗΓΗ: Economist
