Μία από τις αλλαγές που μπορεί να φέρει η «ψήφος» της Κυριακής, ή μάλλον που μπορεί να φέρει το εύρος της αποχής στην ψηφοφορία της Κυριακής, είναι η ακύρωση της υποψηφιότητας της Φον Ντερ Λάιεν για την (δεύτερη) προεδρία της στην Κομισιόν.
Αν δηλαδή οι σημερινές πλειοψηφίες στο Ευρωκοινοβούλιο, ή για να το πούμε καλύτερα αν οι ισορροπίες δυνάμεων ανάμεσα στις ομάδες του ευρωκοινοβουλίου, που έχουν καταλήξει στην υποψηφιότητά της, θα υπάρχουν ή θα έχουν ανατραπεί ή έστω αλλάξει ουσιωδώς, την Δευτέρα.
Θα πει κανείς και ποιος ενδιαφέρεται για ένα τέτοιο «πρόσωπο», όταν η μέχρι σήμερα θητεία του έχει αποδειχθεί απλώς ως ένα απλό “porte-parole” των εκάστοτε κυρίαρχων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Ακριβώς εδώ είναι η διαφορά. Το αν δηλαδή η επόμενη σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου θα είναι τέτοια που να επιτρέπει στην επικεφαλής της Κομισιόν ένα ρόλο porte-parole, ή θα χρειάζεται ένα πρόσωπο που θα πρέπει και θα μπορεί «να τραβήξει το σχοινί». Που θα έχει ήδη αποδείξει ότι είναι σε θέση να «τραβήξει το σχοινί»…
Και στο σημείο αυτό κάνει εδώ και αρκετό καιρό την σιωπή είσοδο στο πεδίο ο γνωστός από τον ρόλο του στην ΕΚΤ κ. Μάριο Ντράγκι, ο άνθρωπος του “Whatever it takes”. Θα πει κανείς και γιατί το Συμβούλιο να θέλει ένα ισχυρό άνδρα στην Κομισιόν; Πράγματι, η απάντηση σ’ αυτό το γιατί μπορεί να προκύψει μόνο από το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, καθώς οι βασικές αποφάσεις στην ΕΕ «παίζονται» κάθε φορά από την ισχύ ή μη του άξονα Γαλλίας – Γερμανίας και τις ισορροπίες που μπορούν να ασκήσουν λιγότερο ή περισσότερο η Ισπανία και Ιταλία, δεδομένης της αποχώρησης της Βρετανίας.
Και σήμερα αυτός ο «άξονας» στα βασικά του σημεία δεν μοιάζει και πολύ με «άξονα».
Στα βασικά σημεία πολιτικής Παρίσι και Βερολίνο βρίσκονται σε αντίθετες θέσεις.
Όσο αφορά στην δημοσιονομική πολιτική η αυστηρότητα του Βερολίνου βρίσκει αντίθετο το Παρίσι, όσο αφορά στις σχέσεις με την Κίνα, η Γερμανία δεν θέλει να ακούσει για «μέτρα» (δασμούς) απέναντι στην Κίνα, ενώ η Γαλλία πρωτοστατεί στην στήριξη της γραμμής της Ουάσιγκτον ενάντια στην Κίνα, όσο αφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία ο Μακρόν θέλει να στείλει στρατό στον Ζελένσκι, αλλά ο Σόλτς απορρίπτει κάθε τέτοια συζήτηση. Και τέλος όσο αφορά στην νομισματική πολιτική Παρίσι και Φρανκφούρτη βρίσκονται σε αντίθετες όχθες…
Και να μη ξεχνάμε ότι αν η Λεπέν πάρει τα σκήπτρα από τον Μακρόν στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες χρειάζονται κάποιον που να μπορεί να κάνει ότι … χρειασθεί.
Η Φον Ντερ Λάιεν, είναι τοις πάση γνωστό ότι αν προηγουμένως δεν συνεννοηθεί με τα «αφεντικά» (εκατέρωθεν των ακτών του Ατλαντικού) δεν ανοίγει το στόμα της… Αν ο «άξονας» δεν είναι …άξονας, ένας άνθρωπος σαν την μέχρι σήμερα πρόεδρο της Κομισιόν απλώς δεν θα μπορεί καν να …μιλήσει.
Στο σημείο αυτό έχει προκύψει ο κ. Ντράγκι. Όχι τώρα, αλλά εδώ και αρκετό καιρό. Και ετοιμάζεται. Ή ακριβέστερα τον ετοιμάζουν, όπως είχαν ετοιμάσει και τον Μακρόν. Έχει ήδη αναλάβει και πρόκειται να παρουσιάσει στο νέο Ευρωκοινοβούλιο την κεντρική μελέτη για λογαριασμό της Κομισιόν και του Συμβουλίου για το πως θα πρέπει να διαμορφωθεί η πολιτική της ΕΕ προκειμένου να ανακτήσει την ανταγωνιστικότητά της έναντι των βασικών εταίρων ανταγωνιστών ΗΠΑ και Κίνας… Κάτι δηλαδή σαν διαπιστευτήρια πολιτικής του Ντράγκι για την ΕΕ. Και θα την παρουσιάσει στο νέο Ευρωκοινοβούλιο. Αυτή θα είναι η «είσοδος» στο παιχνίδι εξουσίας στην ΕΕ μετά τις Ευρωεκλογές.
Και τι λέει ο κ. Ντράγκι που στο μεταξύ δείχνει δείγματα γραφής των προθέσεών του; Παραδόξως λέει το απολύτως αντίθετο από αυτά που έλεγε και έκανε σαν επικεφαλής της ΕΚΤ, την προηγούμενη δεκαετία στην κρίση του χρέους. Δήλωσε λοιπόν πρόσφατα μιλώντας γενικά για τα συμπεράσματα της μελέτης που θα παρουσιάσει, ότι στο παρελθόν, μέχρι σήμερα δηλαδή, «ακολουθήσαμε μια σκόπιμη στρατηγική με στόχο τη μείωση του μισθολογικού κόστους του ενός ενάντια στον άλλο. Και σε συνδυασμό με μια φιλοκυκλική δημοσιονομική πολιτική, το καθαρό αποτέλεσμα ήταν μόνο να αποδυναμώσουμε την εγχώρια ζήτησή μας και να υπονομεύσουμε το κοινωνικό μας μοντέλο…».
Και μας προετοιμάζει για μία «στροφή», εάν και εφ’ όσον ο ίδιος αναλάβει να την υλοποιήσει. Ο κ. “Whatever it Takes” με σάρκα και οστά και πάλι μπροστά μας.
Μετά τις εκλογές βέβαια…