Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο: Δεν διδαχτήκαμε το μάθημα της Lehman- Οι λάθος πολιτικές
”Είναι χαρακτηριστικό της κυριαρχίας του χρηματοοικονομικού τομέα ότι θυμόμαστε την ημέρα που κατέρρευσε η Lehman Brothers όπως η προηγούμενη γενιά θυμάται τη στιγμή που ο Αμερικανός πρόεδρος δολοφονήθηκε στο Ντάλας.
Η κατάρρευση της Lehman Brothers και η επακόλουθη οικονομική κρίση ήταν το σύμπτωμα των διογκωμένων χρεών, των παγκόσμιων ανισορροπιών, της υπερβολικής ισχύς του χρηματοοικονομικού τομέα και της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, που στήριξαν ένα οικονομικό μοντέλο κατανάλωσης που βασίστηκε στο δανεισμό.
Αποτελεί έκπληξη ότι λίγα έχουν αλλάξει από τότε. Δεν αποτελεί έκπληξη, ότι οι προσπάθειες που έγιναν είχαν φτωχά αποτελέσματα. Από το 2007 το σύνολο του χρέους ιδιωτικού και δημόσιου τομέα αυξήθηκε αντί να μειωθεί, με τον υψηλότερο δημόσιο δανεισμό να αντισταθμίζει τη μείωση του χρέους των επιχειρήσεων και των νοικοκυριών. Αύξηση έχουν σημειώσει και τα επίπεδα χρέους στις αναπτυσσόμενες οικονομίες.
Οι οριακές μειώσεις στις παγκόσμιες ανισορροπίες στο εμπόριο και στις κεφαλαιακές ροές είναι το αποτέλεσμα χαμηλότερης ανάπτυξης και όχι των μεταρρυθμιστικών προσπαθειών. Η Γερμανία, η Ιαπωνία και η Κίνα παραμένουν διστακτικές να αλλάξουν ένα οικονομικό μοντέλο που βασίζεται στις εξαγωγές και στα μεγάλα πλεονάσματα στο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών.
Ο χρηματοοικονομικός τομέας έχει δημιουργηθεί για να στηρίζει την πραγματική οικονομία. Τα χρηματοοικονομικά εργαλεία, όπως οι μετοχές, τα ομόλογα και τα παράγωγα τους, αποτελούν αξιώσεις σε πραγματικές επιχειρήσεις. Αλλά με τα χρόνια, οι συναλλαγές των αξιώσεων αυτών έχουν γίνει οι ίδιες πιο επικερδείς, οδηγώντας σε μια δυσανάλογη αύξηση στα επίπεδα της χρηματοοικονομικής δραστηριότητας έναντι αυτής των πραγματικών επιχειρήσεων.
Ο χρηματοοικονομικός τομέας πρέπει να επιστρέψει στην πραγματική του λειτουργία: να κάνει πληρωμές, να φέρνει σε επαφή τους δανειστές και τους δανειολήπτες και να προσφέρει απλά εργαλεία διαχείρισης ρίσκου.
Οι αρχές αντί να προβούν σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις, προωθούν πολύπλοκους ελέγχους στη ρευστότητα, τις συναλλαγές και τα κεφάλαια, δημιουργώντας ρυθμιστικά κενά που μπορούν να εκμεταλλευτούν οι επενδυτές και οι επιχειρήσεις.
Οι “πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν” τράπεζες έχουν γίνει ακόμα μεγαλύτερες. Οι πρωτοβουλίες όπως οι οίκοι εκκαθάρισης για τα παράγωγα έχουν δημιουργήσει πολύπλοκες διασυνδέσεις και νέα συστημικά ρίσκα. Δύσκολη αποδείχτηκε και η μεταρρύθμιση του κοινωνικού κράτους.
Μια πραγματική λύση θα απαιτούσε την μείωση του χρέους, την αντιστροφή των ανισορροπιών, την μείωση της ισχύς του χρηματοοικονομικού τομέα και την αλλαγή κοινωνικών συμπεριφορών. Βραχυπρόθεσμα, τα μέτρα αυτά θα οδηγούσαν σε μια σημαντική οικονομική συρρίκνωση και σε χαμηλότερα επίπεδα διαβίωσης. Μακροπρόθεσμα, θα απελευθέρωναν το σύστημα από μη βιώσιμες υπερβολές, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για μια βιώσιμη ανάπτυξη”.
Διαβάστε επίσης:
Bloomberg: Η προοπτική χρεοκοπίας της Ελλάδας είναι πάντα εδώ!
Πηγή Euro2day
