''Η Α. Μέρκελ και οι άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες κινδυνεύουν να προκαλέσουν μαζική τραπεζική έξοδο στην Ευρώπη γιατί φοβήθηκαν την οργή των ψηφοφόρων τους από το να διασώσουν την Κύπρο χωρίς να συζητούν την τιμή'' γράφουν σε κύριο άρθρο τους οι Financial Times.
Διαβάστε όλο το άρθρο με τίτλο: Ξεμένουν από αξιοπιστία οι ηγέτες της ΕΕ
”Οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι βέβαιο ότι γνωρίζουν πως παίρνουν μεγάλο ρίσκο με την Κύπρο. Ο κίνδυνος είναι προφανής. Από την στιγμή που όποιος έχει χρήματα σε κυπριακές τράπεζες κινδυνεύει να υποχρεωθεί να πληρώσει τίμημα, οι νευρικοί καταθέτες στην υπόλοιπη Ευρώπη εντοπίζουν ότι δημιουργείται ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Αντί να κινδυνεύουν έστω και λίγο με ανεπιθύμητο οικονομικό «κούρεμα» στο μέλλον, οι πελάτες των τραπεζών σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία ή Ιταλία, ίσως επιλέξουν να αποσύρουν τα χρήματά τους από τώρα. Αν αρχίσει να συμβαίνει αυτό, η κρίση του ευρώ θα ξαναχτυπήσει –με μεγάλη ένταση.
Οι άνθρωποι που βρίσκονται πίσω από το κυπριακό σχέδιο, ελπίζουν ότι οι κινδυνοι μετάστασης είναι μικροί. Σκέφτονται ότι οι ισπανικές τράπεζες γιατρεύονται πλέον και η Ελλάδα έχει ξεφύγει από το χείλος της αβύσσου. Δεν υπάρχει λόγος οι καταθέτες να αντλήσουν μαθήματα από την ιδιαίτερη περίπτωση της Κύπρου, οι τράπεζες της οποίας είναι γεμάτες ρωσικό χρήμα.
Μπορεί να είναι έτσι. Όμως οι Ευρωπαίοι ηγέτες που κάνουν αυτούς τους υπολογισμούς, έχουν σφάλλει και στο παρελθόν. Στην σύνοδο στο Ντοβίλ τον Σεπτέμβριο 2010, είχαν ανακοινώσει ότι οι κάτοχοι κρατικών ομολόγων σε χώρες υπό διάσωση θα έχαναν μερικά από τα λεφτά τους. Το αποτέλεσμα ήταν να χειροτερέψει σοβαρά η κρίση στην ευρωζώνη και οι επενδυτές να αρχίσουν να ζητουν υψηλότερα επιτόκια για να δανείσουν σε ριψοκίνδυνες χώρες, όπως η Ιταλία ή η Ισπανία.
Γιατί λοιπόν –μετά από τις τόσο επίπονες προσπάθειες να συνέλθει η ευρωζώνη- παίζουν αυτό τόσο επικίνδυνο στοίχημα οι Ευρωπαίοι ηγέτες στην Κύπρο; Η απάντηση είναι ότι έχουν κι αυτοί ξεμείνει από αξιοπιστία –από πολιτική αξιοπιστία.
Αυτό το έλλειμμα αξιοπιστίας έχει διαφορετικές μορφές στην Βόρεια και την Νότια Ευρώπη. Για τους ηγέτες κρατών όπως η Γερμανία, η Ολλανδία και η Φινλανδία, υπήρχε μια αίσθηση ότι οι ψηφοφόροι και τα κοινοβούλιά τους απλά δεν θα ενέκριναν μια ακόμη διάσωση, εκτός αν συνοδευόταν με βαριές ποινές.
Η Κύπρος είναι μια μικρή χώρα και τα χρήματα που χρειάζεται για να σταθεί στα πόδια της είναι σχετικά μικρά –«μόνο» 17 δισ. ευρώ. Το πρόβλημα είναι ότι η Κύπρος αποτελεί επίσης ένα ιδιαίτερα λαμπρό παράδειγμα της θεμελιώδους έλλειψης εμπιστοσύνης μεταξύ των Βορείων και των Νοτίων Ευρωπαίων. Από τότε που ξέσπασε η κρίση, τα γερμανικά μήντια είναι γεμάτα με ιστορίες διαφθοράς στο Νότο. Οι Γερμανοί ψηφοφόροι ενθαρρύνονται να πιστεύουν ότι τα χρήματα που βγάζουν με τον ιδρώτα τους, πηγαίνουν στη διάσωση κρατών βαθιά διεφθαρμένων.
Η Κύπρος αποτελεί ιδιαίτερα μεγάλο πρόβλημα γιατί οι τράπεζές της έχουν την γνωστή φήμη ότι αποτελούν «καταφύγιο» για το ρωσικό βρόμικο χρήμα. Τα ποσά που περνούν «μετ’ επιστροφής» μέσω Κύπρου -καθώς προέρχονται από την Ρωσία και επιστρέφουν εκεί- δείχνουν ότι το κυπριακό τραπεζικό πλυντήριο έχει δουλέψει σαν τρελό. Το να στοχευθούν οι καταθέτες με πάνω από 100.000 ευρώ σε καταθέσεις, ακούγεται καλός τρόπος για να πληγεί το παράνομο ρωσικό χρήμα. Η χαοτική κι επικίνδυνη απόφαση να «φορολογηθούν» και οι μικροί καταθέτες δείχνει ότι δεν υπάρχει καμία συμπάθεια –ούτε καν για τον «μικρούλη» της νοτίου Ευρώπης.
Θεωρητικά, η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel και άλλοι Ευρωπαίοι ηγέτες, θα είχαν πει στους ψηφοφόρους τους «να το καταπιούν», και θα είχαν διασώσει την Κύπρο χωρίς να συζητούν την τιμή, γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να προκαλέσουν μαζική τραπεζική έξοδο στην Ευρώπη που εντέλει να φτάσει και στην πατρίδα τους. Αλλά η πιθανότερη αντίδραση θα ήταν περισσότερη οργή και αντίδραση από τους ψηφοφόρους.
Οι ηγέτες της Κύπρου είχαν επίσης πολύ λίγη πολιτική αξιοπιστία πια στην υπόλοιπη Ευρώπη. Πολλοί ηγετες της ΕΕ έτρεφαν μεγάλες επιφυλάξεις για την ένταξη της Κύπρου το 2004 χωρίς συμφωνία ειρήνευσης για την επανένωση της νήσου. Όμως η Ελλάδα απείλησε με βέτο στο σύνολο της διεύρυνση της ΕΕ –μπλοκάροντας την Πολωνία, την Τσεχία και της υπόλοιπες χώρες- αν δεν γίνει δεκτή η Κύπρος. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες υποχώρησαν απρόθυμα σε αυτό τον εκβιασμό. Αλλά το όλο επεισόδιο άφησε μια πικρή γευση, ειδικά όταν οι Κύπριοι απέρριψαν το ειρηνευτικό σχέδιο Ανάν. Ετσι, όταν η Κύπρος βρέθηκε μπλεγμένη, δεν βρήκε μεγάλη συμπάθεια.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα παραμένει ωστόσο το χάσμα εμπιστοσύνης και πολιτικής ανάμεσα στην βόρειο και την νότιο Ευρώπη. Πριν την κρίση, όταν όλα ήταν καλά, θεωρείτο πολιτικά εσφαλμένο, ακόμη και ξενοφοβικό, να λες ότι τα στάνταρ ακεραιότητας στον δημόσιο βίο εμφανίζουν μεγάλες διακυμάνσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών και ότι αυτό είναι πρόβλημα για έναν οργανισμό που δουλεύει για μια «όλο πιο στενή ένωση.»
Σήμερα όμως είναι εμφανές ότι αυτή η απουσία σύγκλισης στις απόψεις περί αξιοπιστίας και πολιτικής είναι εξίσου, τουλάχιστον, σημαντική με την απουσία οικονομικής σύγκλισης. Είναι επίσης αλήθεια ότι οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί και οι Σκανδιναβοί έχουν κι αυτοί προβλήματα με διαφθορά στον δημόσιο βίο και ότι είναι πολύ άδικο να χαρακτηρίζεται όλη η Νότια Ευρώπη διεφθαρμένη και τεμπέλα.
Ωστόσο είναι γεγονός ότι η φοροδιαφυγή ακμάζει σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Και αυτό πάντα δυσκόλευε τους Βόρειους ψηφοφόρους να πειστούν να διασώσουν τον Νότο.
Ακόμη και οι καθημερινές παρατηρήσεις επιβεβαιώνουν ότι οι συμπεριφορές απέναντι στο δημόσιο χρήμα παρουσιάζουν τεράστιες αποκλίσεις. Πριν δύο χρόνια είχα προσκληθεί σε συνάντηση όλων των Ολλανδών προξένων ανά τον κόσμο. Το γεύμα αποτελείτο από μια συμπαθητική ποικιλία με σάντουιτς και κράκερς, για «τσιμπολόγημα» στα όρθια. Υποπτεύομαι ότι, ακόμη κι όταν τα οικονομικά της Ιταλίας ή της Ελλάδας ήταν σε χειρότερη κατάσταση, οι διπλωμάτες τους έτρωγαν καλύτερα.
Το λέω αυτό χαριτολογώντας. Ωστόσο δείχνει μια πολιτισμική διαφορά η οποία εξηγεί γιατί οι Βόρειοι Ευρωπαίοι λένε πλέον “basta” όσον αφορά τις κυπριακές τράπεζες.
Αν δεν δημιουργήσει η Ευρώπη μια πραγματική σύγκλιση στα στάνταρ του δημόσιου βίου, τότε το συνακόλουθο χάσμα εμπιστοσύνης εντέλει θα διαλύσει πρώτα το ευρώ και μετά την ίδια την ΕΕ”.
Πηγή Euro2day
Διαβάστε επίσης: