Φάνηκε ξεκάθαρα εκείνο που τονίζουμε από τη στήλη αυτή πως οι ουσιαστικές, οι πραγματικές, οι αγεφύρωτες διαφορές δεν είναι ποσοτικές, αλλά ποιοτικές. Είναι διαφορές ιδεολογικές και φιλοσοφικής προσέγγισης των ζητημάτων.
Αν ήταν ποσοτικές εύκολα ή δύσκολα με αμοιβαίες υποχωρήσεις θα μπορούσε να βρεθεί μία λύση με έναν έντιμο συμβιβασμό ακόμα και στα τεχνικά κλιμάκια, όπως για παράδειγμα φαίνεται πως έγινε με το πρωτογενές πλεόνασμα.
Όμως, εκεί που υπεισέρχεται η ιδεολογία, η φιλοσοφία διακυβέρνησης της χώρας, οι δυνατότητες για τεχνικές υποχωρήσεις μηδενίζονται και οι γέφυρες γκρεμίζονται.
Σε αυτά ακριβώς τα σημεία δεν μπορεί να υπάρξει έντιμος συμβιβασμός. Είναι εφικτή η λύση μόνο με υποχωρήσεις και υποταγή.
Ας πάρουμε για παράδειγμα δύο πλευρές του ασφαλιστικού. Η πρώτη ας πούμε πως είναι ο περιορισμός, ακόμα και η εξαφάνιση των πρόωρων συντάξεων.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο η λύση θα βρεθεί. Είτε δηλαδή με διοικητικά μέτρα του τύπου απαγορεύονται οι συντάξεις πριν από την ηλικία τάδε ή με οικονομικά μέτρα, δηλαδή αντικίνητρα που θα είναι ασύμφορη η έξοδος στη σύνταξη, οι δύο πλευρές μπορούν να συμφωνήσουν να μη βγαίνουν στη σύνταξη στα 40 ή 50 χρόνια όπως πριν.
Στη δεύτερη πλευρά που αφορά στη ρήτρα μηδενικού ελλείμματος και στην περικοπή των επικουρικών και των κύριων συντάξεων η λύση δεν είναι εφικτή με αμοιβαίες υποχωρήσεις, δεν υπάρχει έντιμος συμβιβασμός. Οι διαφορές είναι ιδεολογικές, είναι φιλοσοφικές και επομένως αγεφύρωτες χωρίς υποταγή.
Οι πιστωτές επιμένουν στην εφαρμογή ακραίων νεοφιλελεύθερων συνταγών και ακόμα πιο σκληρή λιτότητα για ένα πολύ σημαντικό τμήμα του πληθυσμού, συνταγή που κυριολεκτικά κατέστρεψε τη χώρα και την οδήγησε στη σημερινή κατάσταση (με την ευκαιρία να τονίσουμε πως είναι ανόητα τα ευφυολογήματα του τύπου πως η κρίση έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την κρίση, γιατί η απάντηση στην κρίση έπρεπε να είναι διαφορετική, έπρεπε να είναι ένα τεράστιο και ριζικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και όχι οι περικοπές μισθών και συντάξεων) και δεν είναι δυνατόν –είναι εγκληματικό θα λέγαμε- να συνεχιστεί.
Η κυβέρνηση προσεγγίζει με διαφορετική φιλοσοφία το θέμα. Όχι άλλη λιτότητα είναι ο πυρήνας της σκέψης της. Και η απάντηση στο πρόβλημα του ασφαλιστικού δεν είναι η περικοπή συντάξεων, αλλά η ένταξη στην κοινωνική ασφάλιση των 800.000 περίπου ανασφάλιστων, οι ρυθμίσεις προς την εφορίας και προς τις τράπεζες των υποχρεώσεων των επιχειρήσεων ώστε να πάρουν ανάσα και να αρχίσουν να λειτουργούν, καθώς και η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας μέσω της ανάπτυξης.
Η πορεία αυτή σε συνδυασμό με την συστηματική και επίμονη προσπάθεια για πάταξη της εισφοροδιαφυγής και της φοροδιαφυγής θα φέρουν μεγάλα έσοδα στο ασφαλιστικό σύστημα και θα το καταστήσουν βιώσιμο.
Αν μάλιστα κοπεί και ο ομφάλιος λώρος της διαπλοκής και της διαφθοράς στο χώρο της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης το πρόβλημα θα βρει τη λύση του χωρίς περικοπές συντάξεων.
Θα αναφέρουμε ένα παράδειγμα που αφορά και στη λάθος συνταγή του μνημονίου. Πριν από την κρίση στη χώρα μας η φοροδιαφυγή υπολογιζόταν στα 15 δις. ευρώ το χρόνο και η εισφοροδιαφυγή σε 12 δις. ευρώ. Η δε σπατάλη και η διαφθορά στο Δημόσιο και στα ταμεία σε άλλα 12 δις.. Περίπου 39 δις συνολικά, ποσό μεγαλύτερο και από το τερατώδες έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009 που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου.
Αντί οι φωστήρες με ριζικές μεταρρυθμίσεις να επιδιώξουν να εισπράξουν τα χρήματα, να πατάξουν τη διαφορά, τη σπατάλη και τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος επέλεξαν να τσακίσουν τους μισθούς και τις συντάξεις προκαλώντας πρωτοφανή ανεργία και ανθρωπιστική κρίση.
Αντί να προωθήσουν μεταρρυθμίσεις στο Δημόσιο και στην οικονομία που αυξάνουν την παραγωγικότητα της εργασίας προτίμησαν να τσακίσουν τους μισθούς για να μειώσουν το εργασιακό κόστος. Όχι από λάθος, αλλά γιατί αυτό τους έλεγε η ιδεολογία και η φιλοσοφία τους.
Επομένως έχουμε ιδεολογικές και φιλοσοφικές διαφορές και στο πεδίο αυτό δεν νοείται έντιμος συμβιβασμός.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163