Ο σύγχρονος Μέτερνιχ σημειώνει: «Όταν η Γερμανία ήταν αδύναμη, έβαζε σε πειρασμό ξένες δυνάμεις (συνήθως τους Γάλλους) να επέμβουν, όμως ενωμένη γινόταν αρκετά ισχυρή ώστε να νικήσει τους γείτονές της χωρίς βοήθεια, ωθώντας τους να συνασπιστούν απέναντι σε αυτόν τον κίνδυνο. Υπό την έννοια αυτή, για μεγάλο μέρος της ιστορίας η Γερμανία υπήρξε υπερβολικά ανίσχυρη ή υπερβολικά ισχυρή για να υπάρξει ειρήνη στην Ευρώπη».
Από το 1871 που ο Οττο φον Μπίσμαρκ κατάφερε να ενοποιήσει τα γερμανικά κρατίδια υπό την Πρωσσία, η Γερμανία ήταν πλέον πολύ ισχυρή.
Οι συνέπειες της ισχύος της ήταν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι.
Μετά το 1945 και ως την ενοποίηση, η Γερμανία ήταν αρχικά αδύναμη, αλλά στη συνέχεια όχι τόσο ισχυρή για να επιβληθεί στην Ενωμένη Ευρώπη. Όμως, οι δύο προαιώνιοι εχθροί είχαν επιβληθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη μέσω του άξονα Παρισίων – Βερολίνου.
Μετά την ενοποίηση των δύο Γερμανιών, η γερμανική ομοσπονδία παραμένει ανίσχυρη στρατιωτικά, αλλά έγινε πανίσχυρη οικονομικά. Τόσο ισχυρή που τον πρώην συνηγεμόνα, τη Γαλλία, την παραμέρισε, την υποβίβασε σε δεύτερο ρόλο και μόνη της επιχειρεί πλέον να ηγεμονεύσει στην Ευρώπη.
Ο άξονας Παρισίων – Βερολίνου αντικαταστάθηκε από ένα κέντρο, το Βερολίνο. Η γερμανική οικονομική ισχύς επιτρέπει να συμπεριφέρεται ηγεμονικά και αλαζονικά έναντι των πρώην εταίρων της, ακόμα και των πρωτοκλασάτων ευρωπαϊκών δυνάμεων.
Η γερμανική συμπεριφορά με βάση τα διδάγματα της ιστορίας απειλεί να προκαλέσει την έκρηξη της Ενωμένης Ευρώπης. Η επιβεβαίωση βρίσκεται πάλι στην παρατήρηση του Χένρι Κίσινγκερ. Σύμφωνα με αυτή ο γερμανικός κίνδυνος, οικονομικός αυτή τη φορά, αναμένεται να ωθήσει τις άλλες χώρες να συνασπιστούν.
Ηδη οι πρώτες διαφοροποιήσεις ως προς τη λιτότητα που καταδικάζει όλες σχεδόν τις άλλες χώρες σε ανεργία και οικονομικά προβλήματα έχουν εκδηλωθεί ακόμα και από ομοϊδεάτες των Μέρκελ και Σόιμπλε, όπως ο Γιούνκερ και που με το «πακέτο» των 315 δις. ευρώ επιχειρεί να εξισορροπήσει τη λιτότητα.
Ηδη η αυστηρή λιτότητα δειλά μεν, αλλά φανερά, άρχισε να λειτουργεί ως το πρόπλασμα ενός αντιγερμανικού μετώπου (με την ενθάρρυνση και των Αμερικανών). Και αυτός είναι ένας από τους λόγους που ωθεί τη Γερμανία στη σκληρή στάση απέναντι στη νέα ελληνική κυβέρνηση, αφού στα μάτια τους και μόνο η ύπαρξή της ερμηνεύεται ως τη μέγιστη αμφισβήτηση, προς το παρόν, στην οικονομική γερμανικής έμπνευσης ορθοδοξία.
Το πώς θα εξελιχθεί στο μέλλον θα εξαρτηθεί από τη στάση που θα τηρήσουν οι Γερμανοί και κυρίως από την οξύτητα που θα πάρουν τα προβλήματα εφόσον συνεχιστεί η ίδια πολιτική της σκληρής και άκαμπτης λιτότητας.
Αν η σημερινή γερμανική ηγεσία έχει την ευφυΐα και την ικανότητα να ξεφύγει από τα ιστορικά μονοπάτια των προκατόχων της η Ενωμένη Ευρώπη μπορεί να επιζήσει και να αναπτυχθεί. Αν, όχι, τότε η έκρηξη είναι ζήτημα ιστορικού χρόνου, αφού και οι υπόλοιπες κοινωνίες δεν μπορούν να αντέξουν τις συνέπειες της γερμανικής ηγεμονίας.
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232163