Γιατί κλείνουν επιχειρήσεις κολοσσοί

Εχει απόλυτο δίκιο, αφού είναι το τρίγωνο πολιτικοί, επιχειρηματίες και τραπεζίτες που εξασφάλιζε δάνεια στις προβληματικές αυτές επιχειρήσεις με αποτέλεσμα να μην εξυγιαίνονται εγκαίρως, αλλά να βάζουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί.
Στην τριγωνική σχέση που συντηρούσε τη διαπλοκή, αλλά και το κρατικοδίαιτο επιχειρείν, το τηλεφώνημα του υπουργού ήταν ικανό να ανοίξει την τραπεζική κάνουλα και να ρεύσει το τραπεζικό χρήμα, που δεν ανήκε ούτε στον υπουργό, ούτε στον τραπεζίτη, ούτε σε κανένα άλλο συγγενή τους ή τον παππού τους και να “μπαλώσει” προσωρινά το πρόβλημα.
Κι΄ έτσι φτάσαμε στο σήμερα, που η αδυναμία των τραπεζών, το σπάσιμο των σχέσεων διαπλοκής χάρη στα μνημόνια, αλλά και την κυβερνητική στάση, αποκαλύπτει ότι ¨ο βασιλιάς είναι γυμνός”. Αποκαλύπτει επίσης, το τέλος ενός διαπλεκόμενου με την πολιτική εξουσία επιχειρηματικού μοντέλου, το ποίο κυριάρχησε τα τελευταία σαράντα χρόνια και δημιούργησε γίγαντες με πήλινα πόδια, γίγαντες οι οποίοι κινδυνεύουν να καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι, παρασύροντας στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους, βυθίζοντας και την ελληνική οικονομία σε νέα κρίση.
Τώρα που το θηρίο ψυχορραγεί γίνεται πιο επικίνδυνο. Τώρα απαιτούνται τολμηρές παρεμβάσεις σε θεσμικό επίπεδο, σχέδια και αναδιαρθρώσεις για να εξυγιανθούν και να σωθούν επιχειρήσεις.
Ομως, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς φρέσκο χρήμα, χωρίς νέες επενδύσεις, χωρίς ανατροπές.
Η κυβέρνηση αδυνατεί, αλλά και δεν πρέπει, να προσφέρει κεφάλαια. Αν το κάνει θα διαιωνίσει το κρατικοδίαιτο μοντέλο επιχειρηματικής δραστηριότητας με άλλο τρόπο.
Μπορεί, όμως, να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει σχέδια τα οποία θα διευκολύνουν τη σωτηρία των επιχειρήσεων.
Να διευκολύνει για παράδειγμα σε επίπεδο γραφειοκρατικό, φορολογικό, ασφαλιστικό. Να δώσει κίνητρα στους ενδιαφερόμενους και ταυτοχρόνως να επιδιώξει να πληρώσουν τουλάχιστον ένα μέρος του τιμήματος εκείνοι που οδήγησαν τις επιχειρήσεις στο σημερινό χάλι. Να επιβάλει το νόμο και να προχωρήσει σε τιμωρίες όσους έχουν παραβεί το νόμο, γιατί δεν πρόκειται να υπάρξει εξυγίανση πραγματική χωρίς νέους κανόνες, νέο πλαίσιο λειτουργίας και προπαντός ισονομίας στη χρήση των λιγοστών πόρων.
Και να μην ξεχνάμε πως αυτοί δεν ανήκουν σε καμία οικονομική, πολιτική ή άλλη ελίτ. Ανήκουν στους Ελληνες καταθέτες, στον ελληνικό λαό, που τόσο σκληρά δοκιμάστηκε τα τελευταία χρόνια.
Και προσοχή. Με την ατιμωρησία θα αναβιώσει η παλιά φράση πως έχουμε βιομηχάνους, αλλά όχι βιομηχανία. Που σημαίνει ότι οι επιχειρηματίες της εποχής είχαν απομυζήσει τις ίδιες τις επιχειρήσεις, οι οποίες έκλεισαν, αλλά οι ίδιοι είχαν τεράστιες περιουσίες για να απολαμβάνουν πλούσια ζωή και ενδεχομένως να δημιουργούν άλλες επιχειρήσεις με τα κεφάλαια που είχαν απαλλοτριώσει από την προηγούμενη επιχείρηση στην οποία έβαλαν λουκέτο. Το φαινόμενο δεν πρέπει να επαναληφθεί και τώρα. Δεν το αντέχει η ελληνική κοινωνία, δεν το αντέχουν οι πολίτες που δοκιμάστηκαν και δοκιμάζονται, δεν το αντέχουν οι εργαζόμενοι που θα βρεθούν στο δρόμο. Γιατί είναι πρόκληση όσοι εκμεταλλεύτηκαν ακόμα και τις επιχειρήσεις τους, να μένουν στο απυρόβλητο και να απολαμβάνουν τα δεκάδες ή εκατοντάδες εκατομμύρια και οι εργαζόμενοι σκληρά να βιώνουν τη μεγαλύτερη τιμωρία στην εποχή μας, την ανεργία.
Το απαιτεί δίκαιη και ίση αντιμετώπιση των πολιτών, τα ίσα δικαιώματα, η ισονομία. Το απαιτεί η εποχή που θέλει αλλαγή πορείας της χώρας με ανατροπές και ριζικές μεταρρυθμίσεις.