Σε νέο, υψηλότερο στάδιο του σοσιαλισμού θα λέγαμε, υιοθετώντας την ξεχασμένη ορολογία των εκ ΚΚΕ προερχόμενων υπουργών, πως περνάει η κυβέρνηση.
Από τη σιγουριά, την αυτοπεποίθηση, τις δηλώσεις πως δεν κινδυνεύουν οι συντάξεις και πως έχουμε χρήματα για ικανοποιήσουμε τις ανάγκες και να πληρώσουμε δαπάνες, περνάμε από σήμερα το πρωί στις «τρύπες», στα άδεια ταμεία (όχι δεν φτάσαμε ακόμα στην καμένη γή, αυτή είναι ακόμα πιο υψηλότερο στάδιο του σοσιαλισμού) και φτάνουμε στη ρητορική της κινδυνολογίας ή ακόμα χειρότερα στην ίδια την κινδυνολογία.
Το τι υποχρέωσε την κυβέρνηση να αλλάξει ρότα ξαφνικά σε μία νύχτα μένει να διερευνήσουμε αφού το μήνυμα απευθύνεται στο εξωτερικό, αλλά και στο εσωτερικό της χώρας.
Στο εξωτερικό αποδέκτες είναι όλοι εκείνοι που φοβούνται όχι μόνο ένα Grexit, αλλά και τη χρεοκοπία εντός του ευρώ, γιατί –κακά τα ψέματα- σταδιακά εγκαταλείπεται το Grexit και υιοθετείται η χρεοκοπία εντός της ευρωζώνης ως εξέλιξη (τους λόγους θα τους εξηγήσουμε σε ένα άλλο σημείωμα).
Ο φόβος της χρεοκοπίας είναι πιο ορατός, πιο συγκεκριμένος και έχει ημερομηνία λήξης τη 19 η Ιουλίου (γι’ αυτό και Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ κάνουν λόγο για συμφωνία ως το τέλος Ιουνίου). Μπορεί να επέλθει νωρίτερα μόνο αν η κυβέρνηση τα πάει εντελώς χάλια στο σκέλος των εσόδων του προϋπολογισμού.
Η κυβέρνηση επιχειρεί να ασκήσει δηλαδή τη δική της πίεση στις διαπραγματεύσεις μέσω της προβολής ενός ενδεχόμενου ατυχήματος που θα έχει σαν αποτέλεσμα την αδυναμία πληρωμής δαπανών του Δημοσίου.
Στο εσωτερικό οι στόχοι που επιχειρείται να ικανοποιηθούν είναι περισσότεροι. Ο πρώτος, πιο φανερός, αλλά και χονδροειδής είναι η επιλογή να τεθεί εμμέσως το δίλημμα προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση αν προτιμά να κρατήσει τα διαθέσιμα ή να τα δώσει για ν πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Και ασφαλώς αυτό το δίλημμα δεν απευθύνεται σε περιφερειάρχες, δημάρχους ή δημοτικούς συμβούλους, αλλά στους πολίτες και ιδίως εκείνους που πληρώνονται από τον κρατικό κορβανά. Και ασφαλώς δεν φαντάζομαι να πιστεύει κανείς πως αυτή η κατηγορία των πολιτών δεν θα ταχθεί με το μέρος της κυβέρνησης.
Ο δεύτερος και πιο αφανής στόχος που εξυπηρετείται είναι να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει σαν αμορτισέρ απορρόφησης κραδασμών σε περίπτωση που υπάρξει ένας συμβιβασμός ο οποίος δεν θα ικανοποιεί τις προϋποθέσεις για να χαρακτηριστεί έντιμος, αλλά κλείνει προς το γονάτισμα ή την υποταγή.
Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο έδαφος να τεθεί το δίλημμα αν κάποιος προτιμά να μην πληρωθούν μισθοί και συντάξεις και να συνεχιστεί το μπρα-ντε-φερ με τους πιστωτές.
Και ασφαλώς οι κουρασμένοι και φοβισμένοι πολίτες, οι απειλούμενοι με ασφυξία επιχειρηματίες θα κλείνουν προς τη συναίνεση με την κυβερνητική απόφαση.