Μοιάζει λιγάκι σαν παράξενη ιστορία, αλλά εύκολα μπορεί να το παρατηρήσει κανείς με μια ματιά στις πολύ – πολύ μπερδεμένες αγορές τελευταία.
Ο Οργανισμός Διαχείρισης Χρέους (ΟΔΔΗΧ), που έχει αποδειχθεί σιωπηρά «Λίρα 100» για το ελληνικό δημόσιο, καθώς έχει καταφέρει να μετατρέψει το πλέον ζημιογόνο asset του ελληνικού δημοσίου, το χρέος, σε βασικό δημοσιονομικό πλεονέκτημα, ακολουθεί μια «τακτική» στις αγορές που μοιάζει σε κάποια χαρακτηριστικά της με εκείνη του Γουόρεν Μπάφετ (!) στις χρηματαγορές. Παράδοξο;
Και ναι και όχι…
Τι έχει κάνει ο Μπάφετ από τον περασμένο Μάρτιο; Πουλάει «χαρτί» με την σέσουλα και ειδικά τις συμμετοχές του στην τραπεζική αγορά (Bank of America- BofA). Και δεν αγοράζει. Αντίθετα κρατάει cash σε σημεία εξωφρενικά υψηλά και πρωτοφανή για ένα επενδυτή της τάξης του Fund που διαχειρίζεται.
Και το κάνει σε συνεννόηση με τα «θύματά» του. Π.χ. όπως διαβάζουμε έχει ενημερώσει την Bofa για την σταδιακή απόσυρσή του και της έχει δώσει χρόνο για να καλύψει με επαναγορές μετοχών (!) τα κενά που δημιουργεί η αποχώρησή του. Και περιμένει.
Παραδόξως την απολύτως αντίθετη πορεία ακολουθεί η επενδυτική τάση των απλών επενδυτών, που όπως δείχνουν τα τελευταία στοιχεία οι επενδύσεις σε μετοχές των «νοικοκυριών», δηλαδή της λεγόμενης «λιανικής» στο χρηματιστήριο της WS, είναι στο ψηλότερο σημείο της ever. Βρίσκεται σαν ποσοστό επενδύσεων στο χρηματιστήριο περίπου εκεί που ήταν λίγο πριν γκρεμιστούν οι αγορές με το dot com στις αρχές της χιλιετίας.
Σύμπτωση; Ίσως, αν και η στάση του Μπάφετ δεν δείχνει σύμπτωση.
Τι κάνει ο ΟΔΔΗΧ και γιατί λέμε ότι κρατάει μία στάση με χαρακτηριστικά που μοιάζουν σ’ αυτή της επενδυτικής συμπεριφοράς του Μπάφετ;
Αυξάνει την δική του ρευστότητα και την διαθέτει με μέτρο μόνο εκεί (διάρκεια και asset) που το αποτέλεσμα είναι η περαιτέρω συρρίκνωση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους. Ενώ την ίδια στιγμή κρατάει σιωπηρά σε πολύ χαμηλά επίπεδα το εύρος της διαθέσιμης αποδοτικής ρευστότητας (έντοκα δημοσίου) στην αγορά.
Να μιλήσουμε με αριθμούς. Έχει αυξήσει -και θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο πριν μειωθεί με τις προγραμματισμένες πληρωμές χρέους- το cash του ελληνικού δημοσίου σε κάτι περισσότερο από 44 δις ευρώ. Με investment grade διαβάθμιση χρέους αυτό μοιάζει παράδοξο.
Γιατί κρατάει τόσο ψηλά το «ρευστό» στα κρατικά ταμεία; Δεν γνωρίζω. Ίσως πρέπει να ρωτήσουμε τον Γουόρεν Μπάφετ που κάνει παραδόξως, με την Wall Street στα ύψη, το ίδιο και εκείνος…
Ο ΟΔΔΗΧ μειώνει επίσης με πρόωρες αποπληρωμές το δημόσιο χρέος. Αλλά «μετρημένα» και μόνο τόσο όσο χρειάζεται για να το προσέξουν οι αγορές και να αναγνωρίσουν σ’ αυτό ένα λόγο παραπάνω να μειώσουν το κόστος που δανείζεται το ελληνικό δημόσιο… Αποτέλεσμα; Το ελληνικό δημόσιο να δανείζεται αυτή την στιγμή με χαμηλότερο «τόκο» στα πέντε χρόνια από ότι δανείζεται η Ισπανία, η Ιταλία, ακόμα και η Γαλλία (!).
Και αυτό ενώ το investment rate των χωρών αυτών είναι αρκετές βαθμίδες ψηλότερα από το τελευταίο σκαλοπάτι που βρίσκεται ακόμα το ελληνικό. Παράδοξο; Όχι γιατί είναι αποτέλεσμα των όσων αναφέρθηκαν λίγο πριν.
Να τολμήσουμε και ένα ακόμα βήμα.
Δεν είναι μόνο που σχεδόν έχει πάψει να δανείζεται. Δανείζεται λιγότερο (7 – 8 δισ. ευρώ ετησίως) και από τις μεσαίου μεγέθους ευρωπαϊκές εταιρείες. Δανείζεται με ομόλογα μόνο από υποχρέωση για να διατηρεί την επαφή του με την αγορά. Επιπλέον όμως μειώνει και τις εκδόσεις εντόκων. Από τα 18 έπεσε στα 12 δισ. ευρώ ετησίως τώρα έχει πέσει στα 8 δισ. Και μετά βίας μένει εκεί, που πάει να πει ότι μέσα στον χρόνο -τα έντοκα έχουν διάρκεια ίση ή μικρότερη του έτους- έχει να πληρώσει ολοένα και λιγότερους τόκους.
Αλλά αυτό σημαίνει ότι και οι εγχώριοι «επενδυτές/αποταμιευτές» σε έντοκα έχουν πολύ μικρότερη δυνατότητα να κρατάνε το cash τους σε μορφές αποταμίευσης (έντοκα) που αποδίδει τόκο μεγαλύτερο των καταθέσεων… Έτσι «βοηθάει» από την πίσω πόρτα τις τράπεζες και το ΧΑ αλλά κανείς δεν το φωνάζει αυτό.
Και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα «κόσμο» που οι κεντρικές τράπεζες μειώνουν τα επιτόκια -το χρέος έχει αυξηθεί τόσο που είναι αδύνατο να εξυπηρετηθεί με αυτά τα ψηλά επιτόκια διεθνώς- και οι απειλές για ένα νέο κύμα ακρίβειας λόγω των συνεπειών από τις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη αυξάνονται ραγδαία.
Ίσως σ’ αυτό τον εκρηκτικής σημασίας «συνδυασμό», θα πρέπει να αναζητήσει κανείς την εξήγηση γι’ αυτή την σιωπηρή «συνάντηση» τακτικής ανάμεσα στην γέρικη αλεπού των χρηματαγορών που ακούει στο όνομα Γουόρεν Μπάφετ και στους (από επιλογή) «ανώνυμους» διαχειριστές του ελληνικού δημόσιου χρέους στον ΟΔΔΗΧ…