Η χθεσινή έκδοση (30.1.2024) δεκαετούς ομολόγου από το ελληνικό δημόσιο είχε αναμφίβολα εξαιρετική υποδοχή από τις αγορές, καθώς για κάθε ένα ευρώ «προσφοράς» ομολόγου υπήρχαν εννέα ευρώ «ζήτησης».
Θα μπορούσε το ελληνικό δημόσιο να κλείσει με τέτοια «ζήτηση» ολόκληρο το πρόγραμμα δανεισμού του 2024 με μία έκδοση την χθεσινή. Αλλά αποδέχθηκε προσφορές μόνο 4 δις ευρώ…
Δεν το έκανε βέβαια, για πολλούς λόγους.
Ο ένας είναι ότι στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται εδώ και τώρα τόσα χρήματα.
Ο δεύτερος είναι ότι αυτός ο δανεισμός παρ’ ότι φθηνότερος σε σχέση με προηγούμενες εκδόσεις, παραμένει αρκετά ακριβός, αν σκεφτεί κανείς ότι έρχεται μείωση επιτοκίων από την ΕΚΤ πιθανότατα τον Απρίλιο ή το αργότερο τον Ιούνιο.
Μένουν άλλα 6 δις δανεισμού για το 2024 και ασφαλώς μπορούν να εξασφαλισθούν με χαμηλότερο τόκο στην συνέχεια.
Το σημαντικό όμως σ’ αυτή την έκδοση είναι κάτι που είχαμε επισημάνει σε προηγούμενο σημείωμα.
Η έκδοση αυτή «λήγει» μετά το 2032, ήτοι μετά το τέλος της χαριστικής περιόδου όσο αφορά τις πληρωμές τόκων από τα μνημονιακά δάνεια (GLF, EFSF, ESM). Λήγει δηλαδή όταν ήδη το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να έχει «καθαρίσει» με την αποπληρωμή των αναβαλλόμενων τόκων 25 δις ευρώ της χαριστικής περιόδου.
Ήτοι η διάρκεια αυτού του ομολόγου ξεπερνάει το σημείο καμπής, μετά την περίοδο στην οποία η συμφωνία της τελικής αναδιάρθρωσης του χρέους προσφέρει μία σχετική ασφάλεια πολύ μεγαλύτερη από Investment Grade, πρόσφατη αναβάθμιση από τους Οίκους Αξιολόγησης.
Η λήξη είναι δύο χρόνια μετά το έτος ορόσημο της μνημονιακής διασφάλισης της εξυπηρέτησης του χρέους το 2034. Να υπενθυμίσουμε βέβαια ότι η τελευταία ρήτρα στην αναδιάρθρωση του χρέους με ημερομηνία Ιούνιος 2018 προβλέπει ότι το 2032 θα επανεξετασθεί η ικανότητα της χώρας όσο αφορά την δυνατότητα εξυπηρέτησης του χρέους της. Και αν χρειασθεί θα ληφθούν περαιτέρω μέτρα.
Παρ’ όλα αυτά οι προσφορές ήταν εντυπωσιακά πολλαπλάσιες των δηλωμένων αναγκών του ελληνικού δημοσίου και μάλιστα με επιτόκιο μισή μονάδα χαμηλότερο από εκείνο που πληρώνει η Ιταλία. Και μόλις μερικά bp υψηλότερο εκείνου που πληρώνει στην δεκαετία η Ισπανία.
Με άλλα λόγια η αξιολόγηση του κινδύνου της πέραν του 2032 διετίας μέχρι την λήξη του ομολόγου για τις αγορές είναι πλέον μηδενική.
Αυτό σημαίνει ότι οι επόμενες εκδόσεις χρέους, μέσα σε ένα εξαιρετικά αρνητικό οικονομικό περιβάλλον στην Ευρωζώνη, η οποία βρίσκεται κάπου μεταξύ ύφεσης και στασιμότητας, θα υποστηρίζονται αφ’ ενός από την μείωση των επιτοκίων από την ΕΚΤ και αφ’ εταίρου από την αυτή την ραγδαία βελτίωση της αξιοπιστίας (με μηδενικό κίνδυνο πλέον), που είναι πιθανό να αποτυπωθεί σε νέες αναβαθμίσεις μέσα στο Α εξάμηνο του 2024.
Τα «στοιχήματα» πλέον έχουν να κάνουν με το πότε οι αποδόσεις και τα spreads των ελληνικών ομολόγων θα ξεπεράσουν (προς τα κάτω) τα ισπανικά και θα… αγγίξουν τα πορτογαλικά.
Όταν όμως αυτά τα «στοιχήματα» μπαίνουν στο τραπέζι, σε ένα περιβάλλον όπου η γερμανική οικονομία βρίσκεται σε ύφεση και η γαλλική την ακολουθεί κατά πόδας, τότε δεν ξέρει κανείς, αν πρέπει να χαίρεται ή να αρχίσει να ανησυχεί…
