Κάποτε ο άξονας Παρισιού-Βερολίνου μπορούσε να σταθεί μόνος του και να λειτουργήσει. Από τη στιγμή, όμως, που οι ισορροπίες ανατράπηκαν λόγω κυρίως της οικονομικής ισχύος της Γερμανίας και της στήριξης από τους δορυφόρους τους, που πήραν και ανοιχτά πολιτική έκφραση μετά τη συνάντηση Σαρκοζί με Μέρκελ στη Ντοβίλ της Γαλλίας, το Παρίσι βρέθηκε να αποτελεί τον φτωχό συγγενή του άξονα και η Γαλλία να αντιμετωπίζεται από τους Γερμανούς σαν δεύτερης κατηγορίας δύναμη.
Η γαλλική υπερηφάνεια και ιδιότυπος γαλλικός σοβινισμός δεν ήταν δυνατόν να αποδεχτεί επί μακρόν και πολύ περισσότερο σε μόνιμη βάση τον παραγκωνισμό του από τη γερμανική ηγεμονία.
Υπό αυτές τις συνθήκες το Παρίσι αποφάσισε να ενισχύσει το ρόλο του, χωρίς να τορπιλίσει τον άξονα Παρισίων-Βερολίνου. Κι΄ αυτό στις παρούσες συνθήκες μπορεί να το πετύχει μόνο με συμμαχίες άλλων χωρών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας.
Τις πρώτες απόπειρες τις είδαμε στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων του Ιουλίου με τη σθεναρή στήριξη της Ελλάδας ώστε να αποτραπεί το Grexit. Τις είδαμε επίσης στις δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ ενώπιον της Μέρκελ για την ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Και με την επίσκεψη του Φρανσουά Ολάντ στη χώρα μας έγινε ένα νέο αποφασιστικό βήμα προς την κατεύθυνση της υλοποίησης της νέας στρατηγικής της Γαλλίας στην Ευρώπη.
Της στρατηγικής η οποία στηρίζεται στη σύμπηξη συμμαχιών με τις χώρες της περιφέρειας, τις χώρες που δεν αποδέχονται αδιαμαρτύρητα τη γερμανικής κοπής οικονομική πολιτική η οποία, όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία, ενισχύει τις χώρες του Βορρά σε βάρος του Νότου.
Η Γαλλία ως ενδιάμεση δύναμη μπορεί να εκφράσει τις χώρες του Νότου με τη σύμπηξη μίας νέας συμμαχίας να αντλήσει δύναμη από τη συμμαχία και να συνδιαλλαγεί με τις χώρες του Βορρά ώστε να βρεθούν οι νέες ισορροπίες εντός της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Ισορροπίες που είναι απαραίτητες αν θέλει η Ευρώπη να επιβιώσει και να ολοκληρωθεί μέσα από θεσμικές και μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις.
Η Ελλάδα είναι γεγονός πως αποτέλεσε κυριολεκτικά τη θρυαλλίδα που επέτρεψε σε Ευρωπαίους ηγέτες να αντιληφθούν πως η διάλυση της Ευρώπης είναι επί θύραις και θα γινόταν πραγματικότητα με ένα Grexit. Το ομολόγησε εξάλλου ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ στη διάρκεια της επίσκεψής του.
Η εξέλιξη αυτή και προπαντός η συμμαχία με τη Γαλλία δημιουργεί ελπίδες να υπάρξει ευελιξία, όπως είπε και ο Γάλλος Πρόεδρος, στην εφαρμογή του μνημονίου, ευελιξία που μπορεί να επιτρέψει κάποια πολύ επώδυνα και υφεσιακά μέτρα να ελαφρύνουν ή να μετατεθούν χρονικά ούτως ώστε η υιοθέτησή τους να είναι λιγότερο επώδυνη.
Εξάλλου, η εκτίμηση για ρηχότερη ύφεση φέτος, αλλά και το 2016, με την κατάλληλη πολιτική υποστήριξη, μπορεί κάλλιστα οδηγήσει σε αναθεωρήσεις στόχων και προγραμμάτων.